ඉරිදා දවසට අක්කටයි මටයි දෙන්නටම නිවාඩු.ඉතිං මල් හිටව්න්න. වල් ගලවන්න, අලුත් දේවල් උයන්න, ගෙදර සරසන්න ඔය වගේ දාහක් වැඩ කරන්න අපි දෙන්නා යොදා ගන්නේ එදාට තමයි.
ඒත් අද වැස්ස දවසක්. එළියට බහිනවා තියා හිතන්න වත් බෑ. උදේ හිටන්ම එක විදිහටම ඇද හැලෙන වැස්ස මගේ හිතට එකතු කරලා තිබ්බේ කම්මැලි කමක්. මම සාලේ පුටුවක ගුලි වෙලා වැස්ස දිහා බලාගෙන හිටියා. රූපවාහිනිය බල බල හිටපු අක්කා ලොකු ඈනුමක් ඇරිය විදියට මට හිනා පහල වුණා.
"අප්පෝ...අහල ගම් හතක් පාලු වෙනවා" මම යන්තම් බෙල්ල හරවලා ඒ පැත්ත බලන ගමන් කිව්වා.
"කම්මලියි බං. ටීවී බලන්නත් එපා වෙනවා"
මං ආයෙමත් ජනේලෙන් පිටත බැලුවා. අපූර්වලාගේ ගේ පැත්තවත් නොපෙනෙන තරම් වැස්ස. කොහොමත් අපූර්ව ගෙදර හිටියෙත් නැහැ. ඔහු උදේම මට එස්. එම්. එස්. එකක් එවලා තිබුණා මොකද්දෝ වැඩකට කොළඹ යන බව කියලා.
එදා අක්ක මුණගැහුණ දවසින් පස්සේ හරියට කතා කරන්න මට අපූර්ව හම්බවුණේ නැහැ. අක්කාගේ හිත දිනා ගන්න ඕන නිසා මම ඒ දවස් ටිකේම ගෙදර ආවේ අක්කා එක්ක හන්දා.
කල්පනා කරමින් ඉන්න අතරේ, එක පාර්ටම මගේ ඇස් දෙක යොමු වුණේ, ගෙදර ගේත්තුව ඇර ගෙන ඇතුලට ආපු කාර් එකක් දිහාවට.
"අක්කේ කාර් එකක් එනවා ගෙදරට"
මම පුටුවෙන් නැගිට්ටේ අක්කට එහෙම කියාගෙන.
"කාර් එකක්?" අක්කත් නැගිටලා මං දිහාට ආවා.
ටිකකින් දොරේ සීනුව නාද වුණා.අක්කා ගිහින් දොර ඇරියෙත්, එයාට කෑ ගැහුනෙත් එකටමයි.
"සුදීප!"
මම ඒ ඇසිල්ලේම දොර ලඟට දුවලා ගියා. ඇවිත් උන්නේ මගේ අයියා.මට දැනුනේ නිම් හිම් නැති සතුටක්.
"පැංචි" "අයියා"
මම අයියට ගෙයි ඇතුලට වත් එන්න නොදී දොරකඩදිම වැලඳගත්තා. අයියා මගේ නළල ඉම්බේ ආදරෙන්.
"අනේ සුදීපට ගෙට එන්න දෙන්නේ නැද්ද?"
අක්කා කිව්වාම මම අයියට එන්න ඉඩ දීලා ඔහු පස්සෙන්ම ගෙට ආවා.
"ආ...අපිවත් මතක් වෙලා තියෙන්නේ?" කාමරේ ඉඳන් එබුණු පුංචම්මා සාලෙට ආවේ එහෙම කියාගෙන හිනාවෙමින්. අයියා පුංචම්මට වැන්දා.
"මම මේ ඔෆිස් වැඩකට නුවර ආපු ගමන්. නංඟිව හුඟ දවසකින් නොදැක්ක නිසා බලලා යන්න හිතුණා. අපේ අනික් මැනේජර් රට ගිහින් නිසා සේරම වැඩ මගේ පිට. අප්පච්චිත් බුරුලක් දෙන්නේ නෑනෙ"
අයියා වාඩි වෙන ගමන් කිව්වා.
මම අයියා ලඟින් වාඩි වුණා. අක්කා හිටියේ ඉස්සරහ කාමරේ දොරට හේත්තු වෙලා.
"ඔව්. ඔව්. අපටත් ආරංචියි ළමයගෙ වැඩ. දැන් ඉතිං කර දඬු උස් මහත් වෙලා, ඉගෙන ගෙනත් ඉවරයි. දැන් ඉතිං දෙමව්පියෝ මොකටද නේද?"
පුංචම්මා සැටියේ වාඩි වෙලා අයියාගෙන් ඇහුවේ හිත් වේදනාවෙන් වගේ. අයියගේ මූණ අඳුරු වුණා.
"අම්මත් පටන් ගත්තා ඒ පාර. මේ ළමයට හුස්මක් වත් ගන්න දෙන්න කෝ"
අක්කා කිව්වාම පුංචම්මා නිහඬ වුණා.
"පුංචම්මා දන්නෙ නෑනෙ ඇත්තටම වුණ දේවල්. ඒකයි ඔහොම කතා කරන්නේ. කොහොම වුණත් මම ආවේ නංඟිව බලලා යන්න මිසක් ඔය ප්‍රශ්ණ කතා කරන්න නෙවෙයි"
අයියා කිව්වා.
"හ්ම්. කතා කර කර ඉන්න කෝ එහෙනම්. මම බොන්න මොනවා හරි හදාගෙන එන්නම්"
පුංචම්මා කුස්සිය දිහාවට ගියා.
"අම්මා කියන ඒවා ගණං ගන්න එපා. දන්නවනේ අපේ වැඩිහිටි කට්ටියගේ හැටි"
අක්කා කිව්වා. මම අයියා දිහා බලාගෙනම හිටියා. අයියා ටිකක් විතර කෙට්ටු වෙලා වුණත් ඒ මූණේ තිබ්බේ සතුටක් වග මට පෙනුණා.
"පැංචි මහත් වෙලා. උඹ කන්න දීපන් හොඳට. පුස් ඊරි වගේ මහත් කරන්න"
අයියා මගේ දිහා බලලා හර්ෂි අක්කට කිව්වේ ඔච්චමට වගේ.
"අනේ පලයං බං යන්න. අපි මේ මහත් වෙලා ඉන්නේ හිතේ සතුටට. අපි නගාව හොඳට බලනවා හරිද?"
මම හිනා වෙවී ඒ දෙන්න දිහා බලාගෙන හිටියා. පුංචි කාලෙ ඉඳලම අපි තුන් දෙනා හරිම එකතුයි. මට මතක් වුණේ කඩුගන්නාවේ අප්පච්චිලගේ මහ ගෙදර අපි දුව පැන නටපු විදිහ. ඒ දවස් වලත් අයියයි, හර්ෂි අක්කයි තරඟෙට දඟ කරද්දි මම මැදට වෙලා බලාගෙන ඉන්නවා. ඒ දවස්, ඒ ආදරේ කොච්චර ලස්සනද?
"අම්මා තේ දළු නෙලන්න ගිහින්ද මන්දා මේ තරම් වෙලා ගන්නේ? මම ගිහින් බලලා එන්නම්"
අක්කා ඊට පස්සේ නැගිටලා කුස්සියට ගියේ අපට කතා කර ගන්න ඉඩ දීලා.
"ඔයාගේ උපන් දිනේට එන්නයි හිතාගෙන හිටියේ. ඒත් හදිසියේම අනුරධපුරේ බ්‍රාන්ච් එකේ වැඩක් යෙදුනා.මං එවපු කාඩ් එක හම්බවුණා නේද?"
අයියා ඇහුවාම මම හිස වැනුවා.
"ගෙදරට වඩා ඔයාට මෙහේ හොඳයි නේද?අඩු ගානේ හිට්ලර් ගෙන් වත් නිදහස ලැබිලානේ"
අයියා කිව්වම මම එයා දිහා බැලුවේ තදින්.
"අප්පච්චිට එහෙම කියන්න එපා අයියා. එයා නිසා නේද අපිඅද හොඳට ඉන්නේ?" මම ඇහුවා.
අයියා ඔලොක්කුවට වගේ හිනා වුණා කට කොනකින්.
"ඔයාට මොන්වද පැංචි තේරෙන්නේ? පුංචි කාලෙ නම් අපට නීති දැම්මට කමක් නෑ. ඒත් අපි දැන් ලොකුයි. අපටත් යමක් කමක් තේරෙනවා. ඇයි ඉතිං එයා අපට අපි ගැන තීරණ ගන්න නොදෙන්නේ. හැමදාම එයා කලේ හැමෝවම පාලනය කර ගෙන හිට්ලර් වගේ ඉඳපු එක. නිදහස ගැන නොදන්න කාලෙ අපට එක ගැන ගානක් නැති වුණාට, තේරෙනකොට ඒක මහ වදයක් වෙනවා.
ගෙදර තියෙන් ඉඳිකට්ටේ පටන් හැම දේම එයාට ඕන විදියට ගන්නේ. උයන්නේ එයා කැමති විදියට. අපි හැසිරෙන්න ඕනත් ඒ විදියට. මේ මොන කරුම ජීවිතයක්ද? ඒ මදිවට දැන ඔයාලව අරන් රට යන්න හදනවා. මම ෂොප් එකක් දාන්න ඉල්ලපු ඉඩම වික්කා. ඉතිං එහෙව් අප්පච්චිට මම වෙන මොනවා කියන්නද? ඔයාටත් කවදා හරි දවසක මේවා තේරෙයි"
අයියා එක දිගට කියා ගෙන ගියේ වේදනාවෙන් වගේ.
"ඒත් අප්පච්චි හැම දේම කරන්නේ අපේ හොඳට නේ" මම ආයෙම කිව්වා. අප්පච්චි මොන විදියක කෙනෙක් වුණත් එයාට විරුද්ධව දේවල් අහන්න මට පුලුවන්කමක් තිබ්බේ නැහැ කවදාවත්.
අයියා මගේ කතාවට ආයෙම හිනා වුණා. "කෙහෙල්මල"
"ඒක පැත්තක දාන්න. ඔයා ගෙදර ගියාද?" මම ඊලඟට ඇහුවා. එතකොට නම් අයියගේ මූණේ ඇඳුනේ දුකක්.
"ඔව්. දවසක් දෙකක් ගියා, ඒත් නැවතුනේ නැහැ. මට දුකයි අම්මා ගැන. බට්ටිත් හරිම පව්. ඒත් එදා අප්පච්චි මාව ගෙදරින් දොට්ට දාපු දවසේ මම හිතා ගත්තා ආයේ නම් ගෙදර ඉන්න යන්නේ නෑ කියලා. අම්ම පව් තමයි. අනේ මන්දා පැංචි"
අයියා සුසුමක් හෙලුවා.
මට හිතා ගන්න බැරි වුණා ඒ දවස් වල කෙලිදෙලෙන් ගෙදර දුව පැනපු අයියමද, මමම ද මේ අද මෙතන ඉන්නේ කියලා. ලොකු වුණාම කොච්චර කරදරද? අපේ හිත් කොච්චර නපුරු වෙනවද? පුංචි කාලේ අපි කොච්චර නම් අහිංසකද? මමත් සුසුමක් හෙලලා ලය සැහැල්ලු කර ගත්තා.
"අයියා දැන් මොකද කරන්න යන්නේ?"
"ෆිනෑන්ස් කම්පනි එකේ සීයට පනහක් විතර මගේ ෂෙයාර්ස් තියෙනවා. ජොබ් එක ගැන නම් බයක් නෑ. මම හාවාඑලියේ පුංචියට ගේකුත් හදන්න පටන් ගත්තා පැංචි. ඒකයි හුඟක්ම වෙලා අඩු. කොහොම හරි මම අප්පච්චිට තනියෙම ජීවත් වෙලා පෙන්නනවා"
අයියා කිව්වේ තීරණාත්මක හඬින්.
"එතකොට මොකක්ද අර බර්ගර් හුටපටේ?"
අයියා චුට්ටක් විතර ගැස්සිලා මගේ දිහා බැලුවා.
"කවුද අප්පච්චිද කිව්වේ?"
"කවුරු කිව්වම මොකද වැඩේ ඇත්තනේ?"
අයියා මගේ ඇස් මගෑරලා ජනේලෙන් එලිය බැලුවා.
"අපර්ණා අනාථ ගාණු ළමයෙක්. ඉන්නේ සීයා විතරයි. බර්ගර් වුණාට හොඳ සිංහල තාලෙට හැදිච්ච කෙල්ලෙක්. හරිම හොඳයි. දවසක මම ඔයාට මුණගස්සන්නම්. ලෝකෙම එපා කිව්වත් මම අපර්ණාව අතාරින්නේ නෑ. මම එයාට ආදරෙයි ඇත්තටම"
අයියා හැඟීම්බරව කියද්දි මම එයා දිහා බැලුවේ පුදුමෙන්. මේ මම ඉස්සර හුරතල් වුණ අයියමද කියලා මට හිතා ගන්න බැරි වුණා. හර්ෂි අක්ක තේ අරගෙන ආවේ මෙවෙලෙමයි. පුංචම්මත් තව කැවිලි පුරවපු බන්දේසියක් අරගෙන අක්කා පස්සෙන් ආවා.
"තේ බීලම ඉමු. සුදීප අද නවතිනවනේ?" එහෙම ඇහුවේ අක්කා.
"අන්නේ අද බෑ හෂී...අද යන්නම ඕන. අප්පච්චිත් ඔරොප්පු නිසා පොඩ්ඩ මිස් වුණොත් බෙල්ලම යනවා. දන්නැද්ද එයාගෙ හැටි. මොලෙන් නේ හිතන්නේ"
හනේ ඇත්තට අප්පච්චිට කත කරන හැටි. මේක්ගෙ කට තම කට" පුංචම්ම බොරුවට සැර වුනා අයියට.
"අපේ අප්පච්චි බාප්පා වගේ නෙවෙයි පුංචම්මේ"
අයියා කිව්වේ තල ගුලියක් කටේ රුවා ගන්න ගමන්.
"ඒ මොනවා වුණත් පවුලට නොගැලපෙන දේවල් එහෙම කර ගන්නවා නෙවෙයි. කටයුත්තක් වුණත් කර ගන්නවා නම් හොඳ සිංහල බෞද්ධ පවුලකින් වෙන්න ඕන. අපේ පරම්පරාවල එහෙමයි ඒවා සිද්ධ වුනේ. මම මේ අනික් දෙන්නටත් එක්කම කියන්නේ"
පුංචම්මා කිව්වේ බැරෑරුම් විලාසෙකින්.
"හා...අපි දෙන්න ඒකට ගෑවුණේ කොහොමද?" අක්කා පුංචම්මට දිව දික් කරලා හිනා වුණා. මටයි, අයියටයිත් හිනා ගියා.
"හෂීයි, පැංචියි දෙන්නම යමු ටවුන් එකට. මොනවා හරි අරන් දෙන්න. දැන් ඔයාට ඇඳුම් එහෙමත් ඕන ඇති නේ ක්ලාස් යන නිසා"
දවල් කෑම අහවර කරලා අයියා අපට කිව්වා.
"ඔව් ඔව්. යමු යමු. නිකං දෙනවා නං දෙමළ පත්තරෙත් කියවපන් කියලා කියනවනේ. නැද්ද අම්මේ?"
අක්කට නම් තියෙන්නේ පුදුම කටක්. පුංචම්මත් හිනාව තද කරගෙන හිස වැනුවා.
අපි දෙන්නා කාර් එකට නැග්ගේ ඇඳගෙන උන්නු ඇඳුම් පිටින්මයි.
"මගදි පී.එච්. අයි. අල්ලයි ද දන්නේ නැහැ" අයියා කිව්වේ අපි දිහා බලලා.
"ඇල්ලුවොත් ඔයාව තමයි" මම අයියට කිව්වා. හර්ෂි අක්කත් කෑ ගහගෙනම මා එක්ක එකඟ වුණා.
අයියා මටයි, අක්කටයි ඇඳුම් ගොඩකුයි, කන්න දෙවල් ගොඩකුයි අරන් දුන්නා. අපි ගෙදර එද්දි හුඟක් වෙලා ගිහින්. පුංචම්මා එළියට වෙලා මග බලාගෙන උන්නා.
"මං මෙහෙම්මම යන්නං පැංචි" අයියා වාහනෙන් නොබැහැම කිව්වා.
"අනේ ගෙට යං"
"බෑ, වෙලා යනවනේ. ආයේ ඉක්මණට එන්නම්කො හොඳේ" අයියා මගේ හිස අත ගාල කිව්වා. මගේ උගුර හිර වෙල, ඇස් වලට කඳුලු පුරා ගෙන ආවා.
"හ්ම්. ආ...ඔයා මගේ මොබයිල් එකට කතා කරන්න" මම එක පාරටම මතක් වෙලා අයියට කිව්වා.
"ඔයාට අරන් දුන්නද එකක්?" අයියා ඇහුවා.
"ඔව් ඔව්. ඔයා කතා කරන්නකෝ"
මම වග විස්තර නොකියා, මගේ නොම්මරේ ලියලා අයියට දුන්නා.
"ගිහිං එන්නම් හර්ෂි. පුංචම්මේ යනවා"
"පව් කොල්ලට හරියකට කන්න ටිකක් වත් දෙන්න බැරි වුණා"
පුංචම්මත් අම්මා වගේමයි. ආදරේ පිටට එන්නේ කවුරුහරි ඈතකට ගියාම තමයි. වැස්ස ගෙට එන නිසා අපි දොර වහලා ගේ ඇතුලට ගියා. අයියා ඇවිත් ගිය පාළුව ගේ පුරා පැතිරිලා තිබ්බා කියලා මට හිතුණා.
ඔන්න මම අදත් කියෙව්වා .. හරිම ලස්සනයි ..
ReplyDelete