Friday, July 22, 2011

තෙවන දිගහැරුම

දවසම පාඩමටම කොටු වෙලා හිටිය නිසාදෝ මට දැනුනේ තෙහෙට්ටුවක්. මායි, අක්කයි වෙනසකටත් එක්ක වත්ත පහල ලිඳේ නාන්න ගියා. අක්කා රෙදි හෝදන අතරේ මම නා ගත්තා. වතුර ටික සීතලයි. මට දැනුනේ නැවුම් ගතියක්.ගෙදරදි නම් සීතල වතුර නාන්න කොච්චර කම්මැලිද? කම්මැලි කමේ ඇද ඇද ඉද්දි අයියා හොරෙන් අපට වතුර ගහන හැටි මතක් වෙලා මට ඉබේම හිනා පහල වුණා.
"මොකද මේ තනියෙම හිනා වෙන්නේ?"
අක්ක දෙවනි පාරට රෙදි සෝදන ගමන් ඇහුවා.
"මට එහේදි නාන හැටි මතක් වුණා"
ඒ පාර රෙදි හෝදන එක නවත්තල අක්ක හිටගෙන මා දිහා බැලුවා.
"ඔයා එහෙදි ඇත්තටම නානවද?"
"බොරුවට නාන රටකුත් තියෙනවද?"
"ඉතින් හිනා ගියේ?"
"අයියා අපට වතුර ගහන හැටි මතක් වුණා"
ඒ එක්කම හිතට අවේ දුකක්. හිනාව වියැකිලා මට සුසුමක් හෙලුනා.
"අයියා මාව බලන්න ආවෙත් නෑ, කෝල් කලෙත් නෑ. ගෙදර මොනා වෙලාද, අම්මට කොහොමද, මේ මොනාවත් දන්නෙ නෑ."
ඒ පාර හර්ෂි අක්ක මගේ ලඟට අව.
"ඔය ඉතින්..ආයෙම පටන් ගත්ත නේ. අයියාට වැඩ ඇති.අප්පච්චිත් බිස්නස් වලට පිට ගිහින් ඇත්තේ. දැන් ඉතිං ඕවා ගැන හිතන්න එපා.මායි අම්මයි ඉන්නවනේ."
මම හෙමිහිට හිස් වැනුවා.
"අපි ඉක්මණට නාගෙන ගෙට යමු."
අක්ක ආපහු රෙදි සෝදන්න ගියා.

'දුවේ ඉන්දි, මට මේ හාල් ටිකේ වී අහුලලා දෙනවද? මට මේ හවස ඕක පේන්නෙ නෑ"
පුංචම්ම හාල් දාපු කුල්ලක් මා අතේ තිබ්බෙ මම ඉස්තෝප්පුවට වෙලා පොතක් කියවමින් ඉද්දි. මම පොත පැත්තක තියලා කුල්ලත් අරන් එලියට ආවා.
"කොහේද ඉතිං ඔය යන්නේ?" ඒ පුංචම්මා.
"මම වී ටික බංකුව උඩින් තියනවා, කුරුල්ලන්ට කන්න"
මම එහෙම කියාගෙන එද්දි පුංචම්ම යන්තමට හිනා වී ගෙන කුස්සියට යනවා මට පෙනුනා.ගෙදර ඉන්න කාලෙත් මම වී අට ගෙයි බැම්ම උඩින් තියන්න පුරුදු වෙලා හිටියෙ එවෙලෙට බැම්ම උඩ පිරෙන ගේ කුරුලු රෑනට ආසාවේ.
'ගීතයක් සේ මතු වෙයන් නොසිතූ වෙලාවක..
හීනයක් සේ පෑවියන් තනි වූ විරාමෙක..'
මගේ හිත ගැස්සිලා ගියේ එක පාරටම ඇහුණ ඒ ගී පදවැල් නිසා.හිතට එක පාරටම අවේ කලිඳු අයියා. මෙච්චර දවස් මට ඔහුව මතක් නොවී තිබ්බේ කොහොමද?මගේ හද ගැස්ම වැඩි වෙලා තිබුණ හැටි මට දැනුනා.මගෙ හිත දිව්වෙ ඉස්කෝලෙට.
"කියපන් ඉතිං එක පාරක් කිව්වාම.."
මම එක පාරටම පිටිපස්ස හැරිලා බලද්දි මං දැකපු ඒ අහිංසක ඇස් දෙක...
"න් න ..නංඟි ම් ම්ම මම ඔයාට ආදරෙයි.."
එහෙම කිව්වේ අහිංසක ඇස් අයිතිකාරයා.මම ඇස් දෙක ලොකු කර ගත්තා. ඊට පස්සේ දුවලා ගිය මම නතර වුනේ අම්මා ලඟ.අම්ම ඒ දවස් වල අපේ ඉස්කෝලෙම ගුරුවරියක්. අම්මට විස්තර කියද්දි මට ඇඬුනා මට මතකයි.අම්මා මාවත් ඇදගෙන පිටත් වුනේ උසස් පෙල විද්‍යා පන්තියට.
"කෝ කොයි එක්කෙනාද?" අම්ම සැරෙන් අහුවා.
අහිංසක ඇස් දෙක තිබ්බේ බිමට බර වෙලා. මගේ උගුර හිර වුණා.
"මෙතන නෑ අම්මා, මම කෙඳිරුවේ ඒකයි."
අම්මා නපුරු විදියට පන්තිය සිසාරා බැලුවා.
"මම දන්නවා මේක කලේ කවුද කියලා. උසස් පෙල පටන් ගත්තු ගමන් රැග් කරන්න පටන් ගත්තද? මතක තියාගන්නවල්ලා මේක විශ්ව විද්‍යාලෙ නෙවේ.භානුක...මට ආයෙම මේ විදියට එන්න ඉඩ තියන්න එපා. මගේ දුවට හරි, වෙන ගෑණු ළමයෙකුට හරි ආයෙ මේ වගේ දෙයක් කරලා තිබුණොත් මම බලාගන්නම්.."
අම්ම ඉස්කෝලෙ උන්න හොඳම ගුරුවරියක් උනත් එදා නම් අම්මට හොඳටම කේන්ති ගිහිල්ල තිබුණ.භානුක අයිය මුලු වෙලාවෙම හිටියේ බිම බලාගෙන. මම එතකොට හිටියේ දහය වසරේ බව මට හොඳට මතකයි.භානුක අයිය එදා ඉඳන් මට කිව්වේ 'කේලමී' කියලා. ඒත් ආයෙම අර අහිංසක ඇස් අයිතිකාරයාට රැග් කලේ නැති එක ගැන මම සතුටු වුණා.
දවසක් අන්තිම කාල පරිච්චේදය වෙලාවෙ මම මොකක්දෝ කාරණාවකට අම්ම හම්බවෙන්න ගිහින් හිටියා.අම්ම උන්නේ පොතක මොනවාදෝ ලියමින්.
"ආ... කලිඳු ආවද?"
අම්ම අහුවාම මමත් හැරිලා බැලුවා. එතන හිටියේ වෙන කවුරුවත් නෙවෙයි, අර අහිංසක ඇස් අයිතිකාරයා. ඔහුගේ නම මම දැන ගත්තේ එදා. අම්මා ඔහුට මොන මොනවාදෝ කියද්දි මම හොරෙන් ඔහු දිහා බලන් හිටියේ ඇයි කියලා එදා මට තේරුනේ නෑ ඇත්තටම.
"ම්..ම්...මැඩම් ම්.. ම.. මම යන්නම් එහෙනම්"
මට ඇහුනේ ඒ ටික විතරයි.
"මොකෝ අම්මේ ඒ අයියා එහෙම කතා කරන්නේ?" මම ඇහුවා මට මතකයි.
"ඒ ළමයා ගොතයි දූ...ඒකයි."
සත්තමයි, එදා අම්ම එහෙම කිව්වාම මට හුඟාක් දුක හිතුණා.හුඟාක්...
'ගෙවුණු සුවහස් මතක මතු කොට හිනැහියන්...'
මං ආයෙමත් නතර වෙලා උන්නේ නුවර.මට සුසුමක් හෙලුනෙත්, කුල්ලට කඳුලු බිංදුවක් වැටුනෙත් එකට.මට ඉක්මණට වටපිට බැලුණා. හොඳ වෙලාවට කවුරුවත් උන්නේ නෑ. මම ඉක්මණට කඳුලු පිහදා ගත්තා.
"ෂ්...ෂ්.." ඒ පාර මට ඇහුණා කවුදෝ කතා කරනවා.මම පිටිපස්ස බලද්දි තාප්පෙට උඩින් හිනා වෙවී බලාගෙන හිටියේ අපූර්ව.මමත් ඔහුට හිනාවක් පෑවා.
"හායි...අක්කි මොකද කරන්නේ?"
"හාල් වල වී අහුලනවා."
"බොරු කියන්න එපා. මම දැක්කා ඔයා කල්පනා කර කර ඉන්නවා. වී ඇහිලුවේ නෑනෙ ඔයා."
"ඒ කොහොමද දැක්කේ?"
"මම බැල්කනි එකේ ඉඳන් බලාගෙන හිටියේ"
"ඒ මොකෝ, මල්ලිට පිස්සුද? බැල්කනි වල ඉඳන් මිනිස්සු දිහා හොරෙන් බලාගෙන් ඉන්න"
ඔහු තාප්පේ උඩින් අත් දෙක තියලා ඒ මත මූණ තියා ගත්තා.
"ම්හු.මම බැල්කනි එකට වෙලා සිංදු අහගෙන ඉද්දියි ඔයාව දැක්කේ."
"හ්ම්ම්. මටත් ඇහුණා. මං ආසයි අසංඟ ගේ සිංදු වලට"
"රියලි? මාත් ආසම ගායකයෙක් තමා අසංඟ"
පාරෙ මහා සද්දෙන් වාහනයක් ගිය සද්දෙට අපූර්ව පාරට එබුනා.
"සිංදු අහ අහා ඉන්නේ පාඩම් කරන්නේ නැද්ද?"
අයෙම ඔහු මා දිහාවට හැරුණා.
"නෑ. මම මේ බ්‍රේක් එකක් ගන්න වෙලාව.ආයේ පාඩම් කරන්න පටන් ගන්නේ රෑ නවයට."
ඔහු සැහැල්ලුවෙන් උත්තර දුන්නා.
"කාල සටහනකට වැඩ කරන එක හොඳයි." මම කිව්වා.
"මොන කාල සටහන් ද අක්කි. එදා දෙන වැඩේ එදාට බලනවා. ගණං හොයා ගෙන හදනවා නිදිමත එනකල්. එපා වුණාම සිංදු අහනවා, එච්චරයි. අපි ඔය ගෑණු ලමයි වගේ කෙටි සටහන් හදා ගෙන, කකුල් වතුරෙ ඔබා ගෙන, කාල සටහන් හද හද, බොරු වැඩ කරන්නේ නෑ."
"ඇත්තට?" එහෙම ඇහුවේ හර්ෂි අක්කා. එයා ලඟට එනකල්ම අපි දෙන්නම දැක්කෙ නැහැ."තව"
"අනේ යනවා ලව්ලිනෝ යන්න..."අපූර්ව නක්කලේට කිව්වා.
අක්ක හිනා වෙවීම මා ලඟින් වාඩි වුණා.
"අදා නම් බත් කන්න වෙන්නේ වී එක්කම තමා වගේ. ඔයා වී අහුලනවද නැත්නම් කතා කර කර ඉන්නවද?"
අක්කා හාල් ටික පීරලා වී ඇටයක් ඇහින්දා.
"හා. හා. මම මේ දැනුයි ආවේ. මම ඩිස්ටර්බ් කලේ නෑ."
"අපූට චීත්තයක් ගවුමක් පේන්න බෑ නේද?"
අක්කා හදන්නේ අපූව අවුස්සන්න.
"බලන්න අක්කි මෙයා කියන කතා..." අපූර්ව රතු වෙලා.
'අනේ නිකං ඉන්න අක්කා, කොල්ලව අවුස්සන්නේ නතුව." මම අක්කට කිව්ව.
'හොඳට හිටීවි. මං ඔයාව බලා ගන්න ඕන. දැන් කාලේ මල්ලිලා තමා ෂුවර් නැත්තේ."
ඒ පාර නම් අපූර්වට කේන්ති ගියාද කොහෙද.
"යූ ආ පැතෙටික්...මම යනවා."
අපූර්ව අක්කට රවලා තාප්පේ උඩින් අතුරුදහන් වුණා.
"පව් අක්කේ" මම කිව්වා.
"එයා තරහ වෙන්නේ නෑ. අපි හුඟ වෙලාවට ඔහොම රණ්ඩු වෙනවා." අක්කට නම් හිනා.

"ඉන්දී...ඉක්මණට එන්න...කෝල් එකක්..."
පුංචම්මා කතා කරද්දි මම උන්නේ කම්පියුටරය ලඟ වැඩක.මම පහලට දිව්වේ මෙලෝ සිහියක් නැතුව.
"හෙලෝ"
"පැංචි...මේ අයියා..."
අයියාගේ කට හඬ ඇහුන ගමන් මගේ ඇස් වලට නිරායාසයෙන්ම කඳුලු පිරුණා.
"කථා කරන්න එපා මම තරහයි" මම කිව්වේ අමනාපෙන්.
"වැඩ තිබ්බා පැංචි. ඒකයි කථා කරන්නවත් නොවුනේ. ඔයා නැතුව ගෙදර කෑල්ලක්ම අඩුයි වගේ. හරිම පාලුයි."
මට ඇඬුම් ආවත් මං ආයාසයෙන් ඒක වලක්වාගත්තා.
"අම්මා, නංඟි ඔයාව හරියට මතක් කරනවා. අප්පච්චි මේ දවස් වල කැනඩා ගමනට හිටු කියලා වැඩ.ගෙදර ෆෝන් එක තාම හදලා නෑනෙ. මම මේ කතා කරන්නේ මගේ ෆෝන් එකෙන්. පැංචි...මොකෝ මේ කතා නොකර ඉන්නේ?"
අයියා ඇහුවාම මම ලොකු හුස්මක් ඉහලට ගත්තා.
"කවුද දැන් ඔයාට ටයි දාන්නේ?"
මම ඇහුවාම අයියා හිනා වෙනවා මට ඇහුණා.
"අම්මා. ඒත් ඔයා තරම් ලස්සනට දාන්නේ නෑ පැංචි."
"කෝ අම්මා?"
"අද ළමයි වගයකට ක්ලාස් එකක් කරනවා. නංඟි ඩොරින් නැන්දලාගේ ගෙදර ගිහින්.සීයා පප්පයි, ආච්චි මම්මයි පන්සල් ගිහින්"
"ඇත්තද? අම්මාට කියන්න පහෙන් පස්සේ මට කතා කරන්න කියලා"
"හා. ඉතින් කොහොමද ඔයාගේ ක්ලාස් එක?"
"හොඳයි. මට අමා කියලා යාලුවෙකුත් හම්බවුණා." මම අයියාට විස්තර කිව්වා.
"මම හෙට අනිද්දට ඇවිත් යන්න එන්නම් හොඳේ. පරිස්සමින් ඉන්න පැංචි. ඔහේ කට්ටියව මතක් කලා කියන්න. මම තියන්නම් එහෙනම්. බුදු සරණයි."
"බුදු සරණයි අයියා"
මම ෆෝන් එක තියලා කාමරේට දිව්වා. මට ගෙදරින් ආපු එකේ පාලුව හොඳටම දැනුනා.හිතේ තිබ්බේ සංතාපයක්. සේරම දමලා ගහලා ගෙදර යන්න මට හිතුණා.

Thursday, July 21, 2011

දෙවන දිගහැරුම

වැව රවුම ලඟදි බස් එකෙන් බැහැ ගත්තු මමයි, පුංචම්මයි, හර්ෂි අක්කයි ක්වීන්ස් හෝටලය දිහාවට වැව රවුම දිගේ ඇවිදගෙන ආවා. උදේ නිසාදෝ සීතල හුලඟක් වැව දිහාවෙන් ඇවිත් ඇඟ දැවටෙද්දි මගේ අත් වල හිරිගඩු පිපුනා. මම අත් දෙක බැඳ ගත්තේ ඒ නිසා.
"අපෝ මොකද මේ ගුලි වෙන්නේ? ගම නුවර එළියේ නේද? සීතල පුරුදු නෑ වගේනෙ."
අක්කා පුංචම්මට මාව පෙන්නුවා.පුංචම්මා හිනා වුනා.
"නුවර එළියෙදි අපි ඉන්නේ ජර්සි ඇඳගෙන නේ..." මම කිව්වා.
යාන්තමට මීදුම් පටලයකින් ව්ඨිල නිසන්සලව තිබුණ වැව් තලය හරීම ලස්සනයි කියලා මට හිතුණා.ඒත් එක්කම මහේශාක්‍ය ලීලාවෙන් නැගී උන්නේ දළදා මාලිගාව.මේ පූජනීය ස්ථානය දැක්කම හිතට ආවෙ පහන් හැඟීමක්.
අපි ක්වීන්ස් හෝටලයත් මාලිගාවත් අතරින් දිවෙන පාර දිගේ ඉදිරියට ඇදුනා.ඒ පාර කෙලින් පාරක්. මේ කොනේ ඉඳන් බැලුවාම ඈත හුඟාක් දුර පෙනුනා.මගේ ඇස් නතර වුනේ ඈත තිබ්බ රජ තල් ගස් පේලියක් ලඟ. ඒ ගස් පෙල මම දැක්කේ මේ පාර අඳුනගන්න විශේෂ සළකුණක් වගේ.
එකපාරටම මගේ දැහැන බිඳුනේ අක්ක මගේ අතින් අල්ලලා නතර කර ගත්තාම.අපි හිටියේ කලු වීදුරු වලින් ආවරණය කරලා තිබ්බ ගොඩනැගිල්ලක් ගාව.මම උඩ බැලුවා."The British Council" කියලා රත්තරං පාට අකුරින් එහි ගහලා තිබුණා.අපි දොර ඇර ගෙන ඇතුල් වුණා.
අප්පච්චි ලියවිලි සේරම සම්පූර්ණ කරලා, මුදල් ගෙවලා තිබ්බ හන්දා මට තිබුණෙ අද පන්තියට සහභාගී වෙන්න විතරයි .පුංචම්මයි අක්කයි මාව බාර දීලා යන්න හැරුණා.
"ක්ලාස් එක ඉවර වෙන්නේ හතරහමාරට. ඔයා අපේ ඔෆිස් එකට එන්න. හොයා ගන්න ලේසියි. ක්වීන්ස් එකේ යට තට්ටුවේ තියෙන්නේ. මම එදා පෙන්නුවා මතකයි නේ." යන්න කලින් අක්ක මට කිව්වම මම හිස වනුවා. ඉන් පස්සේ ඒ දෙන්න යන්න ගියා.
මට මහා තනිකමක් දැනෙන්න ගත්ත. මම පන්තියට ගිහින් මැද පෙලක වාඩි වුනේ ඒ සිතුවිල්ල එක්කමයි.මට එහා පැත්තේ හිටිය කොණ්ඩය කොටට කපපු ගෑණු ළමයා මා එක්ක හිනා වුනා.
"හායි... මම අමා, ඔයා?"
"මෙත්මා.."
"ස්වීට් නමක්" ඇය කිව්වෙත් එහෙමයි.
ටික වෙලාවක් යද්දි අපි දෙන්න වටේට තිබ්බ පුටු සේරම ළමයින්ගෙන් පිරුණා. ඊලඟට පාඩම.
"අපි එක එකෙනා අඳුනගෙනම පටන් ගමු නේද?"
අපට උගන්වන්න ආවේ මැඩම් කෙනෙක්. ඇය එක වචනයක්වත් සිංහලෙන් කතා කලේ නැහැ.ඒ පාඩම හොඳට කෙරුණා. ඒ ආස හිතෙන ගතිය නිසාදෝ වෙලාව දොලහ වෙනවා මට දැනුනෙත් නැති තරම්.
මම පුංචම්ම දුන්නු කෑම එක අමා එක්ක බෙදා ගත්තා. ඈ ඉක්මණටම මා එක්ක හිතවත් වුණා. කෑම කන අතරතුර අපි එක එක දේවල් කතා කළා. අමා පදිංචි වෙලා හිටියේ පේරාදෙණියෙ. කොහොමවුණත් අමා හරි මං එක්ක හිතවත් වුණ එක ගැන මට තිබ්බේ සතුටක්. මොකද අපේ පංතියේ හිටපු ලමයි හරි අමුතුයි කියලා මට හිතුණ හන්දා.අමා ඇරෙන්න අනෙක් අය කතා කලේ හරිම අඩුවෙන්.තව සමහරු කතා කලේම නැහැ .ඒ මේ පළවෙනි දවස නිසාද නැත්නම් ඒ එයාලගෙ විදියද කියලා මට හිතා ගන්න පුලුවන් උනේ නැහැ.
එදා දවසේ අපට ගුරුවරු තුන් දෙනෙක් ඉගැන්නුවා. මගෙ හිතට හොඳටම ඇල්ලුවේ ගජධීර මැඩම්. මැඩම්  ඔසරි අඳින, කොණ්ඩෙ ගෙඩියක් බැඳපු ආඩම්බර උඩරට මැණිකෙ කෙනෙක් වගෙයි මට පෙනුනේ.පන්තිය අහවර වෙලා මම අමා එක්කම එළියට බැස්සා.
"දැන් ඔයා කොහෙද යන්නේ?" අමා ඇහුවා.
"මම යන්න ඕන එයාර් ලංකා ඔෆිස් එක ලඟට. ඔයා?"
'මම එක්කෝ ගුඩ්ෂෙඩ් යනවා නැත්නම් ක්ලොක් ටවර් එක ලඟට ගියත් හරි."
නගරය මැද තිබුණ ඔරලෝසු කණුව මට මතක තිබුණා.
"ඔයාට නම් තනියෙම ගිහින් පුරුදු ඇති නේද?" මම අහුවාම අමාට ලොකු හිඅනාවක් ගියා.
"නැතුව.. මම හය වසර ඉඳන් ම ආවෙ ගියේ තනියෙම.ඔහොම යද්දි ඔයාටත් පුරුදු වෙයි."
අපි මාලිගාව ලඟින් අනික් පැත්තට පාර පැනලා ක්වීන්ස් හෝටලයේ පදික වේදිකාවට ගොඩ වුණා.
"මෙහේ පාර පනින්න තියෙන අමාරුව..වාහන ගොඩයි.මම මෙහේ ඉඳ හිට ඇවිත් තිබ්බට වැඩිය පුරුදු නෑ අමා. මම ක්ලාස් ගියෙත් නුවර එලියේම නේ."
අපි ඇවිදගෙන යන ගමන් මම අමාට කිව්වා.
"ඇත්තද? කාලයක් යද්දි හුරු වෙයි. කොහොම උනත් අද මට
ඔයාව හම්බවුණ එක නම් ලොකු දෙයක්. නැත්නම් අර බුම්මනොත් එක්ක ඉඳලා මට එපා වෙයි."
අමා කථා කරන්නේ හුරුබුහුටි තාලෙට දඟල දඟල.මට දැනුනේ අපි කාලෙක ඉදන්ම දන්නවා වගේ හැඟීමක් ඇය ගැන.
'ඒක තමයි. මමත් බයේ හිටියේ තනියෙම නිසා. මෙහේ මත යාලුවෙක්ට හිටියේ අක්ක විතරයි. දැන් ඔයත් ඉන්නවා."
අමා මගේ අතක් අල්ලගෙනහිස ඇල කරලා හිනා වුණා.
"මේ තියෙන්නේ අක්කගේ ඔෆිස් එක."
අපි නැවතුනේ වීදුරු දොරක් අසල.අමා එතන උන්නු ආරක්ෂක නිල්ධාරියාට කතා කරන්න හදද්දිම වගේ හර්ෂි අක්ක එතනට ආවා.
"බය වුණාද මාව හොයා ගන්න බැරි වෙයි කියලා?"
"නෑ. අක්කේ මේ ඉන්නේ අමා. මගේ ක්ලාස් එකේ යාලුවෙක්."
අක්ක අහන්න කලින් මම අඳුන්වල දුන්නා අමාව.
"හරි ෂෝක් නේ.යාලුවෙකුත් හොයාගෙන තියෙන්නේ. ඒත් මම හිතුවා තනියෙම එපා වෙලා ඉන්නවද දන්නෙ නෑ කියලා.ඔය නංඟි දැන් කොහාටද යන්නේ?"
අක්ක අමා එක්ක සුහදව කථා කලා.
"මම පේරාදෙණියට යන්න ඕනේ. මෙත්මාව ඇරලගෙන ටවර් එක ලඟට යන්නයි මම හිතන් අවේ."
"හරි නංඟි එහෙනම් ඔයා යන්න. දැන් පහටත් ලඟයි නේ. හෙට ආයෙම යාලුවෝ හම්බවෙනවනේ."
අමා අපෙන් සමු අරන් යන්න ගියා. මමයි, අක්කයි පාර පැනලා වැව රවුමට පිය නැගුවා.
හවසට බස් වල යන්න ගියාම එපා වෙනවා. සෙනග හරීයට.මොනා කරන්නද?යන්නත් එපායැ. අපි තලාතුඔය එකකවත් යමු." අක්ක මට කිව්වේ සෙනග පිරීගෙන ආපු අම්පිටියේ බස් එක දිහා බලලා.
නුවර වැව දිහාවෙන් ආපු සුලඟ අඟේ දැවටෙද්දි මට දැනුනේ සනීපයක්. බස් එක එනකල් මම වට පිට බල බලා හිටියා. එවෙලෙම වගේ අපි හිටපු තැන නතර කලේ සුදු පාට වැගන් එකක්.මම බලන්කොට අක්ක එතනට දුවලත් ඉවරයි. වාහනේ උන්නු අය මම දැක්කේ ඊට පස්සේ. වාහනෙන් පිටට ඔලුව දාගෙන උන්නු අපූර්ව මට අත වනලා කථා කලා.
"ඉක්මණට එන්න..."
වාහනේට නැගපු හර්ෂි අක්ක මම එනකල් දොර ඇරගෙන බලා උන්නා.මමත් ඉක්මණැට වාහනේට ගොද වුණා.
'හර්ෂි වැඩ ඇරිලා එන ගමන්ද?"
රියදුරු අසුනෙ හිටපු මැදිවියේ පුද්ගලයා ඇහුවා. ඒ අපූර්වගෙ තාත්තා වෙන්න ඕන.
"ඔව් අන්කල්"
"කවුද මේ අනික් කෙල්ල? නෑයෙක් ද, යාලුවෙක්ද?"
"මේ මෙත්මා..අපේ ලොකු අප්පච්චිගේ දුව.අන්කල් දන්නවනේ නුවර එලියේ ලොකු අප්පච්චි."
අක්ක මාව අඳුන්වලා දුන්නා.
"ආ  මිස්ටර් ජයමාන්න නේ. මොකද මම නොදන්නේ.ඒත් මම දැනං හිටියෙ නෑනෙ ජයේට මෙච්චර ලස්සන දුවෙක් ඉන්න බව"
අන්කල් විහිලුවට කිව්වත් මම රතු වෙන්න ඇති.අපූර්ව ඉස්සරහ අසුනේ ඉඳලා පිට්පස්සට එබිලා පැලඳගෙන උන්නු කණ්ණාඩිය සකසගෙන මා දිහා බැලුවේ ඔච්චමට.
"පුතා ඊයෙ ඇවිත් කිව්වා ඒත් හර්ෂිලාගෙ ගෙදරට අලුත් අක්කි කෙනෙක් ඇවිත් කියලා"
"අපූ මොකෝ හවස් වෙනකල් ඉස්කෝලෙ?"
අක්ක දිගටම කතා කරමින් හිටියා.
"අද ක්‍රිකට් ප්‍රැක්ටිස් තිබ්බා .ඒකයි."
"මෙයාට අද ක්‍රිකට්, හෙට රගර්, ආයෙ දවසක ස්විමිං,දවස් තුනක් ක්ලාස්...අනේ මන්ද හර්ෂි දැන් ළමයි දැක්කාම මට නම් බයත් හිතෙනවා. අපේ කාලේ නම් අපි හොඳ නිදහසේ හිටියා."
ලිවේරා අන්කල් කථා කලේ හරිම නිදහස් විදියට. අන්කල් අපේ අප්පච්චි තරම් සැර නැතුව ඇති කියලා මට හිතුණා.
"එහෙම තමා ඩැඩා, හැමදේම කරන්න ඕනෙ" අපූර්ව කිව්වා.
"ඉතින් ඔය බෝතල් අඩි දෙකත් දාගෙන පුලුවන්ද ස්පෝර්ට්ස් කරන්න?"
අක්ක ඇහුවාම අපූර්ව ආයෙම අපි උන්නු දිහාට හැරුනා.
"ඒක ඉතින් මම කොහොම හරි කරනවනේ..." ඔහු අක්කට ඇද කලා.
"මම මේකට කිව්ව ලෙන්ස් දාන කියලා. ඔය මේ අවුරුද්දේ හතරවෙනි කණ්ණාඩි කුට්ටම. ලෙන්ස් දාන බෑ කියනවනේ."
අපූර්ව මා දිහා බලලා ඇස් ඉස්සුවා.
"පේනවද අක්කි ඇස් දෙකක තියෙන වටිනාකම?"
"ඒකනේ ඇස් දෙක වගේ කියන්නේ" මම හෙමිහිට එහෙම කිව්වම හැමෝම හිනා වුනා'ඒක ඇත්ත' කියන්නා වගේ.
අපි දෙන්න බැහැ ගත්තේ අපූර්වලාගෙ ගේ ලඟින්.
"තෑන්ක්ස් අන්කල්. අපි එහෙනම් ගිහින් එන්නම්.අපූ අපි යනෝ" අක්ක අපූට අතක් වැනුවා.
"අපි ගිහින් එන්නම් අන්කල්,තෑන්ක් යූ. මල්ලි අපි යනවා" මමත් කියාගෙනම බැස්සා.
"ඕකේ" අපූර්වත් අපට අත වැනුවා.

Wednesday, July 20, 2011

පළවෙනි දිගහැරුම ඉතිරි කොටස ...

හර්ෂි අක්කා නිසා මට හවසට නම් ඒ තරම් පාලුවක් දැනුනෙ නැහැ. ඒත් නුවර එයාර් ලංකා ශාඛාවේ වැඩ කරන අක්ක උදේ හතට ගියාම ආපහු ගෙදර ආවෙ හවස හයට විතර. ඉතින් සතියෙ දවස් වල මුලු දවසම වගේ ගෙදර උන්නේ මමයි පුංචම්මයි විතරයි.
අක්කා එනකම් මම කාමරේ පුරාවට නෙත් යොමු කලා. ඇඳයි, පුංචි මේසෙයි, අල්මාරියයි විතරක් තිබ්බ නිසා දෝ කාමරේ ඉඩකඩ වැඩිපුර තිබුණා.ඇඳට ඉහලින් එල්ලලා තිබුණෙ මද්දු බාප්පාගේ පින්තූරයක්. මීට අවුරුදු හතරකට කලින් බාප්පා අවාසනවන්ත විදියට රිය අනතුරක් වෙලා අපෙන් සමු ගත්තු හැටි මතක් වුණාම මට දැනුනේ දුකක්.

"මෙච්චර දවස් වහලා තිබ්බ කම්පියුටරේ අද වැඩ පටන් ගන්නව. ඔන්න ඉන්දි මේක දැන් ඔයාගෙ..."
හර්ෂි අක්කා කම්පියුටරේ වහල තිබ්බ රෙද්ද අයින් කරල මට කිව්වා.
ඊට පස්සෙ අපි දෙන්න පැයක් විතර කම්පියුටරේ වැඩ කරවන්න උත්සාහ කලත් ඒක හරියට වැඩ කලේම නැහැ.
"මේක මම කාලෙකින් පාවිච්චි නොකරපු නිසාද මන්ද...අනේ මේකට මොනාද වෙලා තියෙන්නේ..." අක්කා තනියෙම නෝකාඩු කියද්දි මමත් එයා අසලින් වාඩිවුනේ උනන්දුවෙන්.හැබැයි මමත් දැනගෙන උන්නු දෙයක් නම් නෑ.
"දැන් ඉතින් මොකද කරන්නේ අක්කේ? හදන්න ගෙනියන්න වේවිද?"
අක්ක ඒ පාර ඔලුවේ අත ගහ ගෙන කල්පනා කරන්න ගත්තා.
"මේවා ගැන වෙන දන්න කෙනෙක් නැද්ද?" මම ආයෙම ඇහුවා.
අක්ක එක පාරටම මා දිහා බැලුවා.
'හරි" එහෙම කියාගෙනම ඈ පහල තට්ටුවට දිව්වෙ මාවත් පුදුම කරමින්. 'ඒ පාර කොහේද එයා දිව්වේ?' මම විනාඩි පහක් විතර බලා හිටියත් අක්කා ආවේ නැහැ.තව ටික වෙලාවකින් මට ඇහුණා අක්කා කා එක්කදෝ කතා කරමින් උඩට එනවා.මම කම්පියුටරය ලඟින් මෑත් වෙලා හිට ගත්තා.
අක්කත් එක්කම වගේ කාමරේට ඇතුල් වුනේ හවස අපට මුණගැහුණ කෙනා 'අපූර්ව'.ඔහු කාමරේට ඇතුල් වුණේ මං දිහා බලාගෙන. මට එක පාරටම කම්පියුටරය දිහා බැලුනා.ඔහු ඇවිත් කම්පියුටරය ලඟින් හරි බරි ගැහිලා වාඩි වුණා.ඔහු මගේ වයසෙම වගේ බව පෙනුනත් උසින් මහතින් නම් මම වගෙ දෙකක් විතර බවයි මට නම් පෙනුනේ.
"ඔයා මේක අන්තිමට පාවිච්චි කලේ කවද්ද?"
කම්පියුටරයෙන් ඉවතත නොහැරීම අපූ ඇහුවා.
"අනේ මන්දා මල්ලි මට නම් මතකයක් නෑ. හුඟ දවසක් ඇති"
"මං කියන්නද අපි මේක ෆෝමැට් කරලා, මුල ඉඳන් සේරම අයේ දාමු."
සෑහෙන වෙලාවක් කම්පියුටරය එක්ක ඔට්ටු වෙලා මහන්සි වෙලා හිටපු අපූ අන්තිමට එහෙම කිව්වා.
"ඔයාට ඕන දෙයක් කරල ඕක හදලා දෙන්න මල්ලි මෙන්න මේ කෙල්ලට.." අක්කාටත් එපාවෙලා.
"ඉතිං කවුද මේ අලුත් මූණ?" අපූ කම්පියුටරය සකසන ගමන් අපි දිහාවට හැරිලා ඇහුවා.
"අනේ ඔව්මයි... මට අඳුන්වලා දෙන්නත් බැරි වුණා නේ..මේ අපේ ලොකු අප්පච්චි ගේ දෙවනි දුව මෙත්මා.."
අපූ මං දිහා බලලා යන්තමට හිනා වෙද්දි මමත් පුංචි හිනාවක් පෑවා.
'හෙලෝ මෙත්මා...මම අපූර්ව, අපූර්ව හේෂාන් ලිවේරා." ඔහු මා දිහාවට අතක් දික් කලා. ඒ විදිහට මිනිස්සුන්ට අතට අත දීලා කතා කරන පුරුද්දක් මට තාම තිබ්බේ නැහැ. මම අත නොදුන් නිසා ඔහු අත ආපහු ගත්තේ උරහිස් හකුලුවන ගමන්.
"මෙත්මා නෙවෙයි මෙත්මා අක්කා..මෙයා ඔයට වඩා අවුරුද්දක් වැඩිමල්. මෙහේ අවිත් ඉන්නේ බ්‍රිටිෂ් කවුන්සිල් යන්න." හර්ෂි අක්ක පැහැදිලි කලා.
"නයිස් මීටින්ග් යූ මෙත්මා අක්කා..."
"සේම් හියර්.."

"මේ...මේකට ඔයගේ නම දාන්නද අක්කේ..."
කම්පියුටරය සකසමින් හිටපු අපූර්ව එහෙම අහද්දි කාමරේ උන්නේ මං විතරයි. මට එක පාරටම කිව යුතු දෙයක් හිතා ගන්න බැරි වුනා.
'ආ...අනේ මන්දා."
"කාගෙ නම දැම්මාම මොකද එක අතකට. අක්කි ගේ නම මෙත්මා විතරද?"
අපූර්ව ඊලඟට එහෙම අහුවා. ඔහු සුහදශීලියි කියලා මට හිතුණා.
"මෙත්මා ඉන්දීවරී ජයමාන්න" මම උත්තර දුන්නා.
"නම ලස්සනයි..."
ඒ කතාවට මම හිනා වුණා විතරයි.
මට මල්ලිලා නොහිතිය නිසාදෝ අපූර්ව ගැන පැහැදිලි අදහසක් මගේ හිතේ තිබ්බේ නැහ. ඒත් අපූර්ව හොඳයි කියලා මගෙ හිතට දැනුනා. ඔහුගේ පෙනුමත් මගෙ හිතෙ අති කරල තිබ්බේ පැහැදීමක්.
"අක්කි බ්‍රිටිෂ් කවුන්සිල් යන එක හොඳයි. අපේ අක්කිත් ගියා. එයා දැන් ඉන්නේ යූ.එස්.ඒ. ඔයත් මයිග්‍රේට් කරන්නද හිතාගෙන් ඉන්නේ?"
"එහෙම මොනාවත් හිතලා නෑ තාම මල්ලි. අප්පච්චි කියන දෙයක් තමා කරන්නේ ඉතින්"
එවර අපූර්ව මා දිහාවට හැරුණා.
"එතකොට ඔයා මෙහේ ආවෙත් ගෙදරින් කියපු හින්දාද?"
මම බිම බලාගෙන හිනා වුනා. ඒත් මගෙ හිතේ තිබුනේ දුකක්.
එවෙලෙ තේ බන්දේසියක් උස්සගෙන හර්ෂි අක්ක කාමරේට ආවා.
"අපූ..තේ ටිකක් බොමු."
'අනේ ඇයි තේ ගෙනාවේ? දැන් කන වෙලාවනේ."
"එහෙනම් ඉතින් කන්නත් දෙන්නම්"
අපූර්ව හිනාවුණා.
"ගෙනාපු එකේ බොන්න මල්ලි" මමත් කිව්වා.
"ඔව්. තාම හතයි. රෑට කද්දි ඉතින් අට නවය වෙනවනේ. ආ...ඉන්දිටත් තේ ගෙනාවා."
අපි තුන් දෙනාම වාඩි වෙලා තේ බොන්න පටන් ගත්තා.
අක්කිට මේ පාර එක්සෑම් ලේසිද?"
අපූර්ව මගෙන් අහුවා.
"ඒක ඉතින් රිසල්ට්ස් ආවාම තමා බලන්න වෙන්නේ" මම කිව්වාම අක්කයි, අපූර්වයි දෙන්නම හිනා වුණා.
"ඒක හරි. අක්කි ඒ. එල්. වලට මොනාද කලේ?"
"බයෝ"
"ඇත්තට? මමත් කරන්නේ බයෝ" අපූර්ව කිව්ව.
"ඉතින් ඔයාට විෂයන් ලේසිද?"
"දැනට නම් අප්සට් එකක් නෑ. කෙමිස්ට්‍රි තමා චුට්ටක් විතර කේස්" ඔහු කට ඇද කලා.
"මම නම් ආසම කෙමිස්ට්‍රි." මම කිව්වා.
කතාවෙන් හිනාවෙන් කාලය ගෙවිලා ගියා. අපූර්ව හින්ද යන්තම් කම්පියුටරෙත් හදා ගත්තා.
අපූර්ව යන්න යද්දි අපි හොඳටම අඳුනගෙන හිටියා වගේ හැඟීමකුයි මට දැනුනේ.
"අද හවස වෙච්ච දේට ආයෙමත් සොරි" පිටත්ව යද්දි අපූර්ව මට කිව්වා.
"ඒකට කමක් නෑ"

ඔබ හීනයක් වගේ... පලවෙනි දිගහැරුම

කහ පාටට පිපුණු ඇහැල මල් අතු අගිසි වලින් බිම දිහාට ගහේ හැම තැනකින්ම එල්ලිලා තිබුණා.කොහේදෝ ඉඳන් ආපු හීන් හුලඟකට පුංචි පෙති මල් වලින් ගැලවිලා කොළ පාට තණ බිස්ස මත හෙමිහිට පතිත වෙන හැටි මම ඔහේ බලාන උන්නා. මට එක පාරටම මතක් උනේ නුවර එළිය. ඇහැල මහේ හුඟ දවස් වලට මීදුමින් වැහෙන පිදුරුතලාගල කඳු වැටිය, ඊට පහලින් මගේ කාමරේට පේන ග්‍රෙගරි වැව් තලය...මේ හැම දේටම වඩා කොයි තරම් සුන්දර ද කියලා මට හිතුණා.
"ඉන්දි... මොකද කල්පනාව?" මම පියවි ලෝකෙට ආවේ පුංචම්මාගේ කට හඬින්. පුංචම්මා තේ කෝප්පෙකුත් අතේ තියාගෙන මා ගාව හිට ගෙන හිටියා.
"මුකුත් නෑ පුංචම්මේ..."
පුංචම්මා තේ කෝප්පෙ මගේ අතට දීලා මං ඉඳගෙන උන්නු බංකුවේ ම පැත්තක වාඩි වුණා.
"ඉන්දිට ගෙදර මතක් වෙනවද?"
පුංචම්මා එහෙම අහද්දි මම බිබී උන්නු තේ උගුර මගෙ උගුරෙ හිර උනා වගේ මට දැනුනා.මගෙ ඇස් වලට කඳුලු ආවත් මම මුකුත් කිව්වේ නැහැ.
…"ඔය ගෙදරටම වෙලා හිතියා මදෑ ඉතිං. දැන් පිට ඉන්නත් පුරුදු වෙන්න ඕන.ඔයාව විශ්ව විද්‍යාලෙට තේරුනොත් අවුරුදු හතරක් පහක් පිට ඉන්න වෙනවනේ. අනික ඉතින් මෙහේ ඔයාට නුපුරුදු තැනක්යැ." පුංචම්මා කිව්වේ දයාබරව. මම පුංචම්මගෙ උරහිසේ හිස තියා ගත්තා.
"මම නැතුව ගෙදර පාලු ඇති." මට කියවුණා.
උදේ අයියා වැඩට යද්දි ටයි එක දාන්නේ, නංගිගේ කොණ්ඩේ ගොතන්නේ, සීයා පප්පාට උණු වතුර ගිහින් දෙන්නේ, ආච්චි මම්මා එක්ක වත්තේ මල් පැල ඉන්දන්නේ මම. මට නිරායසයෙන්ම ඒවා මතක් වුණා. අම්මයි අප්පච්චියි බ්‍රිටිෂ් කවුන්සිල් යන්න කියලා බල කරලා මාව නුවර ගෙනත් දාපු එක ගැන මට තිබ්බේ තරහ මුසු වුණ දුකක්.
…"අවුරුද්දයි නේ ඔය කෝස් එක. අනික මාඅසෙකට පාරක් අයියා ඔයාව බලලා යන්න ඒවි නේ. හ්ම්...දැන් ගෙට යමු. හර්ෂිත් දැන් මග එනවා ඇති."
"පුංචම්මා යන්න මම තව ටිකකින් එන්නම්"
"හ්ම්.ඔය තේ එක සීතල වෙන්නවා , බොන්න දැන්වත්."
ම්ං හින වුණා. පුංචම්මා මගෙ හිස අතගාගෙනම ආපහු ගෙට ගියා.
මම නිකමට වගේ ගේට්ටුව දිහා බලද්දි එතන උන්නේ හර්ෂි අක්කා. එයාඅ මාව දැකලා ගේට්ටුව අරින ගමන්ම අත වැනුවා. නැගිටින්න කම්මැලි කමේ මම ඈ ලඟට එනකල් බලගෙන හිටියා.ඒත් ඊට කලින්...
ඌයි...මගේ හිස මුදුනට යමක් වැටෙනවා එක්කම මට කියවුණා. ඒ එක්කම ඒගේ මගෙ උකුල උඩට වැටුනේ බැඩ්මින්ටන් ගහන්න පාවිච්චි කරන ෂට්ල් කොක් එකක්. මගෙ හිතට ආවෙ තරහක්. මම ෂට්ල් කොක් එකත් අතට අර ගෙන නැගිටලා පිටිපස්සට හැරුණා.හර්ෂි අක්කත් මං ලඟට ආවෙ මෙවෙලෙ. වුණ වැඩේ දැකලා එයාටත් හිනා.මගේ තරහ තවත් වැඩි වුණා. ඊලඟ මොහොතේ අපි හිටපු තැනට මද දුරකින් තිබ්බ ගල් තාප්පේ උඩින් මූණක් විතරක් මතු වුණා.
"හායි හර්ෂි අක්කා..මේ පැත්තට ෂට්ල් කොක් එකක් එහෙම ආවද?"
කොණ්ඩය අපිලිවෙල, ටිකක් විතර කලු ඔහු අක්කගෙන් ඇහුවෙ පැලඳගෙන උන්නු උපැස් යුවලට උඩින් බලලා.මම තරහටම අතේ තිබුණ ෂට්ල් කොක් එක පොඩි කර ගත්තා.
"ආ...ඔයාල බැඩ්මින්ටන් ගහනවද නැත්තම් අහල පහල ඉන්න අයගෙ ඔලු පලන්න හදනවද?" හර්ෂි අක්ක එහෙම අහුවාම ඔහු වට පිට බැලුවා.
"ඒ කිව්වේ?" ඔහු දෑස් පුංචි කරලා මා දිහාත් බැලුවා.
"නංගි ඔන්න ඕක දෙන්න..." අක්ක කිව්වාම මම අතේ ගුලි කර ගෙන හිටපු ෂට්ල් කොක් එක ඈ අතට දුන්නා.
"මේ අපූ ඔයාලගෙ යාඩ් එකේ සෙල්ලම් කරන්න. මේක අපේ නගාගෙ ඔලුවෙ වැදුනා.අපි තාම රක්ෂණය වෙලා නෑනෙ"
අක්ක කිව්වේ හිනා වෙවී.
"අයියෝ එහෙමද? වෙරි සොරි." ඔහු මට කිව්වම මම අහක බලා ගත්තා.
"යන්නම් හර්ෂි අක්කා . තෑන්ක්ස්"
ඔහු යන්න ගියා.
"පිස්සු කොල්ලා."අක්ක එහෙම කිව්වෙ මගෙ කරට අතක් දාගන්න ගමන්. "යමු ඇතුලට."
අපි දෙන්න ගේ ඇතුලට එන්න අවා.
"කවුද අක්කේ ඒ?"
මම මෙහාට ඇවිත් දවස් තුන හතරක් උනත් මම අද වෙනකල් නොදැකපු ඔහු ගැන මම ඇහුවා.
"ආ..ඒ අපූනෙ. අපූර්ව. ඒ අය මෙහට ඇවිත් දැන් අවුරුදු තුන හතරක් වෙනවා.කොල්ලා තාම ඉගෙන ගන්නවා.එයාගෙ තාත්ත ලිවේරා අන්කල් බෑන්ක් මැනේජර් කෙනෙක්. අපූ තමා එකම කොල්ලා. එයාගෙ අක්කා ඉන්නේ යූ.එස්. ඒ. වල."
අක්කා මට විස්තර කිව්වා.
"එය කතා කරන්නේ ඉංග්‍රීසි ඇක්සන්ට් එකකින් නේද?" මට දැනුන වෙනස මම අක්කට කිව්වා.
"ඔව්. ඔව්. ගෙදර එයාලා කතා කරන්නෙ ඉන්ග්ලිෂ් වලින් නේ."
"අපෝ හරි භයානකයි නේ..."
අපි දෙන්නටම හිනා ගියේ එකට.
"මම ටක් ගාලා වොෂ් එකක් දාගෙන එන්නම්." අක්කා මාව කාමරේ ඉන්දලා නාන කාමරේට වැදුනා.

දයාබර මෙත්මා...

ගීතයක් සේ මතුවෙයන් නොසිතූ වෙලාවක
…හීනයක් සේ පෑවියන් තනිවූ විරාමෙක....