පනස් නවවෙනි දිගහැරුම

"මොකද මොකද මේ?" අප්පච්චි ඇහුවා.

මම සාලේ පුරා ඇස් යැව්වා. සාලේ දුරකථනය තිබුණ තැන අම්මා බිම වැටිලා ඉන්නවා. ඒ ලඟ පුංචම්ම අඬ අඬ අම්මට කතා කරනවා. ඒ ලඟම ඉඳගෙන ආච්චි මම්මා විලාප තියනවා. මට දැනුනේ මහා බයක්. මමයි, අප්පච්චියි අම්මා ලඟට දිව්වා.

ඒ අතරේ මූණ කලු කරගත්තු සීයා පප්පා අපි ලඟට ආවා.

"මොකද අප්පච්චි මේ?" අප්පච්චි උන්නේ මං තරම්ම අන්දුන්කුන්දුන් වෙලා.

"සුදීප..."

මගේ හද ගැස්ම වැඩි වුණා.

"සුදීපට මොකද?" අප්පච්චි ඇහුවේ බය වෙලා වගේ.

"පුතේ...කලබල වෙන්න එපා. සුදීපට පොඩි අක්සිඩන්ට් එකක් වෙලා. දැන් කලුබෝවිල ඉස්පිරිතාලෙලු"

මට හීල්ලුනා. මාවත් එහෙමම බිම ඉන්දවුණා.

"අයියා..." අපි සේරම එක පොදියට අඬන්න පටන් ගත්තා.

"ජයේ...අනේ ජයේ මගේ දරුවා...මාව එක්ක යන්න ජයේ.." අම්ම අප්පච්චිගේ අතේ එල්ලිලා කෑගහනවා.

"පොඩ්ඩක් කලබල නොවී ඉඳහල්ලකෝ" සියා පප්පා කෑ ගැහුවා.

මම පුංචම්මට තුරුල් වුණා.

"දැන් කලබල වෙලා වැඩ කරන්න බෑ. කොල්ලට කොහොමද කියලවත් තාම දන්නේ නෑ නෙ..."

"අපි යමු අප්පච්චි. දැන්මම යමු" මෙච්චර වෙලා ගල් ගැහිලා වගේ උන්නු අප්පච්චි කිව්වේ අම්මවත් ඇදගෙන එලියට යන ගමන්.

"අනේ අප්පච්චි මාවත් එක්ක යන්න" මමත් පිටිපස්සෙන් ගියා.

"හැමෝම යන්න අවශ්‍ය නෑ. පැංචි ගෙදර ඉන්න හර්ෂිත් එක්ක. අපි ගිහින් විස්තරේ  බලලා කියන්නම්" එහෙම කිව්වේ සීයා පප්පා.

"ඒත්..."

"එක පාරක් කිව්වා නේද? ඔයා මේ කොහෙද එන්න හදන්නේ?  සීයා පප්පා හැරුණේ ආච්චි මම්මා දිහාට.

"මගේ කොල්ලා බලන්න මමත් යන්න ඕන"

ආච්චි මම්මා තදින්ම කිව්වා.

"පුතේ අපර්ණා බලා ගන්නත් ඕන නිසා ඔයාලා දෙන්න ඉන්න. අනේ  කෙල්ලට මේවා කියන්න යන්න එපා. තේරුණාද?"

පුංචම්මා අපි දෙන්නට කිව්වා.

අප්පච්චිලා පිටවෙලා යන හැටි අපි බලාගෙන උන්නේ අඬ අඬාම.

මමයි, අක්කයි සාලේ වාඩිවෙලා බලාගත් අත බලාගෙන හිටියා. බට්ටියි, මල්ලිකා නැන්දයිත් එහෙමයි.

"කුස්සියේ දොර ඇරුනා නේද?" එක පාරටම හර්ෂි අක්ක ඇහුවා.

ඒකට උත්තරයක් දෙන්න කලින් කුස්සිය පැත්තෙන් ගෙට ආවේ අපර්නා.

"පුංචම්මා..."

අපි මූණෙන් මූණ බලා ගත්තා. අපර්ණා පිටි පස්සෙන් සුධර්මා ඇන්ටිත් ඇවිත් හිටියා.

"ආ...මේ මොකද මේ? ඔයාලා ගියේ නැද්ද? කෝ දීපා?" සුධර්මා ඇන්ටි ඇහුවේ අක්කාගෙන්, ඈ තාමත් මාව දැක්කේ නෑ.

"මොකද මේ හැමෝම බය වෙලා...මෙත්මා...මේ ඔයාද?" හතරවටේම පුදුමෙන් බල බල හිටපු අපර්ණා මාව දැක්කා.

මම ඇඬුම් වලකගෙන හිටියේ අමාරුවෙන්.

"මේ හැමෝම ලස්සනට ඇඳගෙනත් නොගියේ? මොකක් හරි කරදරයක්වත් ද? කියන්නකෝ හර්ෂි..." අපර්ණා ආයෙමත් අක්කා දිහාට හැරුණා.

"අපේ අයියා ඇක්සිඩන්ට් වෙලා..." බට්ටිගේ කටින් පිට වුණා. හැමදේම මොහොතකට නැවතුණා වගේ. මල්ලිකා නැන්දා බට්ටිගේ කට වැහුවේ, හර්ෂි අක්කට හීලුණේ, අපර්ණාගේ ඇස් උඩ ගියේ, මේ සේරම වුණේ එකට.මට උඩට ගත්තු හුස්ම පහලට දානත් අමතක වුනා.

"මොනවා?" අපර්ණා එහෙමම බිත්තියට හේත්තු වුණා.

බට්ටිට වැරැද්දක් කියන්න බෑ. එයා අපර්ණා කවුද කියලා දන්නේ නෑනෙ.

සුධර්මා ඇන්ටි පැනලා අපර්ණව වත්තන් කර ගත්තා, බිමට වැටෙන්න කලින්.

"අපර්ණා..."

අපිත් එතනට දිව්වා.

"සුදීප...අනේ මගේ සුදීප..." අපර්ණා අසිහියෙන් වගේ කියවනවා.

"මොකද ඇන්ටි අපි දැන් කරන්නේ?" අක්කා හොඳටම කලබල වෙලා.

"කලබල වෙන්න එපා. පොඩ්ඩක් මෙයාව සන්සුන් කරන්න බලන්නකෝ"

සුධර්මා ඇන්ටි කිව්වේ දාඩිය පිහින ගමන්. මල්ලිකා නැන්දා අපර්ණාටපවන් ගහනවා.

මමයි, අක්කයි, ඇන්ටියි එකතු වෙලා අපර්ණාව සැටිය උඩට එක්කගෙන ආවා.

අපර්ණා නවත්තන්නේ නැතිව හූල්ලනව.

"බය වෙන්න දෙයක්  නෑ අපර්ණා. ලොකු අප්පච්චිලා ගියා නේ. බයවෙන්න දෙයක් නෑ කියලා හොස්පිටල් එකෙන් කිව්වා" අක්කා අපර්ණාව සනසන්න හදනවා.

"හර්ෂි...මගේ බඩ මොකක්ද වෙනවා..." ඒ පාර අපර්ණා හති දාන්න පටන් ගත්තා.

"මොකද මොකද?"

"අම්ම්මෙහ්...මම දන්න්නෑ...යටි බඩරිදෙනවා.."

එහෙම කියාගෙන අපර්ණා නැගිට්ටා.

"දේව මෑනියනේ..." සුධර්මා ඇන්ටිට කියවුණේ සැටියේ සටහන් වෙලා තිබ්බ ලොකු ලේ පැල්ලමක් දකලා.

මගේ හිසත් කැරකෙන්න ගත්තා. ඒ පාර මොනවද වෙන්න යන්නේ.

"දීපා...හර්ෂි..අනෙ පුතේ...මෙත්මා...ඉකමණට අපේ ගෙදරට දුවලා ගිහින් පුතාට කියන්න වාහනේ ගන්න කියලා. අපි දැන්ම හොස්පිටල් යන්න ඕනේ" ඇන්ටි කිව්වේ හති දම දම.

අපර්ණා නම් උන්නේ අඩ සිහියෙන් වගේ.

ආයෙත් කියනකල් නොඉඳ මම පිටිපස්ස පැත්තෙන්ම අපූර්වගේ ගෙදරට දිව්වා.

"අපූර්ව..." මම දොර කඩාගෙන වගේ ගෙට දුවලා කෑ ගැහුවා. ඒත් ඔහු පේන්න නෑ.

මම දිව්වේ පඩිපෙලට. ඒක නැග්ගේ කකුලින්ද අතින්ද කියලාවත් මට මතක නෑ.

තට්ටු කරන්න නවතින්නේ නැතිව මම අපූර්වගේ කාමරේට කඩා වැදුනා.

තුවායක් දවටගෙන, තව තුවායකින් හිස පිහ පිහ උන්නු අපූර්ව මගේ දිහා බැලුවේ පුදුමෙන් වගේ.

"මෙත්මා!?"

"අනේ...අපූර්ව..ඉක්මණට...වාහනේ ගන්න...අපර්ණට..අපර්ණට අමාරුයි.." මම හති දම දම එහෙම කිව්වා.

"මොකක්ද මොකක්ද?" අපූර්වත් කලබල වෙලා.

"අපර්ණට අමාරුයි දෙයියනේ...ඉක්මණට වාහනේ අරන් එන්න" මම කෑ ගහලා එහෙම කියලා ආපහු පුංචම්මලගේ ගෙදරට දිව්වා.

මමයි, අක්කයි අපර්නව පිටිපස්සේ දාගත්තා. සුධර්මා ඇන්ටි ඉස්සරහින් නැග්ගා. අපූර්වගේ මූණවත් මම හරියට දැක්කේ නෑ. අපර්ණා වේදනාවෙන් ඇඹරෙනවා. අපූර්ව පුළුවන් තරම් වේගෙන් මහනුවර ඉස්පිරිතාලේ දිහාට කාර් එක පදවගෙන ගියා.

"පුතා..හරී..."

ඇන්ටි අපූර්ව ව ඉක්මණ් කරන්න හදනවා.

ඉස්පිරිතාලෙට ගිහින් වාහනේ නවත්තපු අපූර්ව අපිව අයින් කරලා අපර්ණව උස්සගෙන හදිසි ප්‍රතිකාර ඒකකයට දිව්වා. අපිත් ඒ පස්සෙන්ම දිව්වා.

ඊ ට පස්සේ වුන සේරම හරියට වේගයෙන් ධාවනනය කරපු රූප පෙලක් වගේ. අපර්ණාව ට්‍රොලියක දාලා කොහාටදෝ ගෙනිච්චේ නර්ස්ලා වට කරගෙන.ලිය කියවිලි අරන් ඇන්ටි ඒ පස්සෙන්ම දිව්වා.