හතලිස් වෙනි දිගහැරුම

"පැංචි මේ තේ එක අප්පච්චිට ගිහින් දෙන්න" ආච්චි මම්මා තේ එකක් මගේ අතේ තියලා කිව්වා.

අප්පච්චි කාලෙකට පස්සේ ගෙදර හිටියේ එදා. අසනිඔඉප වුණාට පස්සේ වුණත් අප්පච්චි විවේක ගන්න කියලා ගෙදර නවතින්න කැමති වුණේ නෑ.

"ආ...තේත් ඇවිත්" කන්තෝරු කාමරේ මේස අසල වාදි වෙලා මොනවදෝ කොල වගයක් පරීක්ෂ කරමින් හිට පු අප්පච්චි මං ආපු සද්දේ ඇහිලා හැරිලා බැලුවා.

"පැංචි චුට්ටකට මෙහෙන් වාඩි වෙන්නකෝ"

මං තේ එක දීලා එන්න හැරෙද්දි අප්පච්චි කිව්වා.

"ඇයි අප්පච්චි?" මම ඇහුවේ හිතේ දෙගිඩියාවෙන්.

"මට පොඩි කාරණාවක් තියෙනවා ඔයාට කියන්න"

"විශේෂ දෙයක්ද?" මම ඇඋවේ ඊලඟට අප්පච්චි මොනවා කියයිද කියලා හිතා ගන්න බරිව.

"ඔව්, එක අතකට එහෙම කියන්නත් පුළුවන්. මං කෙටියෙන්ම කියන්නම්කෝ. හෙට මගේ යාලුවෝ කට්ටියක් එනවා මෙහේ ලන්ච් වලට. අම්මා කියන්න ඇති නේ. ඒ අය එන්නේ දූව බලන්නත් එක්කයි"

මගේ හිත බලාපොරොත්තුවෙන් හිටපු කුණාටුවේ එක පාරටම හිතට කඩා වැදුණා.

"මාව බලන්න, අර මොකටද?"

අප්පච්චි හිනා වුණා.

"ඒක හෙට දුවට ඩීටේල්ස් එක්කම කියන්නම් කෝ. ඔයා හොඳ දරුවා වගේ ලස්සනට ඇඳලා හොඳට ඉන්න ඕන තේරුණාද?"

"අයි මම දැන් ඉන්නේ කැතටද?"

ඒ පාර අප්පච්චිගේ හිනාව කාමරේ ඇතුලේ නින්නාද වුණා.

"හරි හරි. ඔයාට ඕන විදියකට ඉන්නකෝ"

මම කාමරෙන් පිට වෙලා ආවේ පටලැවුණ හිතින්. අප්පච්චිලා වහෙන් ඔරෝ මට කියපු දෙවල් නොතේරෙන්න තරම් මම පුංචි බබෙක් නෙවෙයි. මං හිතපු දේ හරි බව මට තේරුණා. එයාලා හදන්නේ මගේ ජීවිතේ කාට හරි තීන්දු කරන්න. නැත්තං මාත් අයියා වගේ හිතුවක්කාර වෙවි කියලා වෙන්න ඇති. ඒත් අඩුම ගාණේ මම හිතන්නේ මොනවද කියලවත් අහපු නැති හැටි? මට දැනුනේ කලකිරීමක්. ඒත් මං මොනවා කරන්නද? මං අපූර්වට මේක කියන්නේ කොහොමද? ඔහු එන්න තව සතියක්ම එහෙමම තියෙනවා. මෙහේ වෙන දේවල් කියලා අපූර්වගේ හිත කලබල කරන්න ඕන නෑ කියලයි තාමත් මම හිතුවේ. එහෙම වුනොත් ඔහු මනවා කරයිද කියලා කියන්න බැරි නිසා. මම දහ අතේ කල්පනා කලා දැන් මොකද මම කරන්නේ කියලා.

"මොකද අක්කේ දැන් මම කරන්නේ?" මට එල්ලෙන්න තිබ්බ එකම පිදුරු ගහ අක්කා විතරයි.

"වැඩේ සෑහෙන්න බරපතලයි නේ මම හිතුවටත් වඩා..." අක්කා බැරෑරුම් හඬින් කිව්වාම මම තවත් නොසන්සුන් වුණා.

"අනේ ඔයා මාව බය කරනවා"

"ඔයා අපූට කිව්ව්ද?"

"නෑ. මට කියන්න බයයි අක්කා. එයා සේරම දමලා ගහලා කඩාගෙන මෙහේ එන්න හදයි. ඒ නැතත් ඕවා හිත හිත වැඩ කරන්න ගිහින් මොකක් හරි කරදරයක් වත් කර ගනී කියලත් මට බයයි" මම කිව්වා.

අක්කා කල්පනා කරනවද කොහෙද.

"වෙන කරන්න දෙයක් නෑ. ඔයා හෙට එන කෙනාට අකමැතියි කියලා කියන්න. කොහොමත් ඒකනේ ඇත්ත. ඒත් ඉතිං ඔයා කැමති කෙනෙක් ආවොත්..."

මගේ රැවුල ගිනි අරන් ඉන්න වෙලාවේ අක්කා එනවා සුරුට්ටු පත්තු කරන්න.

"අනේ අක්කේ...මේ විහිලු කරන වෙලාවක් නෙවෙයි . අප්පච්චිලා බල කලොත් කැමති වෙන්න කියලා?"

"මම හිතන්නේ නෑ එහෙම කියයි කියලා ඔයා අකමැති වුනොත්. කොහොමටත් බලෙන් බන්දලා දෙන්න බෑනෙ"

"අනේ මන්දා මට නම් හිතා ගන්නවත් බෑ කරන්න දෙයක්. මගේ නම් පුදුම දසාවක් ගෙවෙන්නේ අක්කා. එක දවසක් වත් සැනසීමෙන් ඉන්න නැති හැටි"

"හරි. හරි. දැන්මම ඔච්චර කලකිරෙන්න ඕන නෑනෙ. හෙට දවස ඉවර වෙන්න දෙන්නකෝ. දෙයක් වෙන්න කලින් අපට මුකුත් ප්ලෑන් කරන්න බෑනෙ. දැන් බය නොවී ඉන්න. ඔයාට හෙට කසාද බඳින්න කිව්වේ නෑනෙ"

අක්කා එක්ක කතා කරාට පස්සෙත් හිතේ පටලැවිල්ල තිබුණ විදිහමයි. තවත් ටිකක පැටලුනාදත් මන්දා. එදා රැයි න් බාගයක්ම මම හිටියේ මේ උගුලෙන් ගැලවෙන්නේ කොහොමද කියලා කල්පනා කර කර.

"පැංචි සාරියක්ද ඔසරියක්ද අඳින්නේ?" හේමා නැන්දා උදේම පාන්දරම ඇවිත්. මං තරහෙන් අහක බලා ගත්තා.

"මං මොකටද සාරි අඳින්නේ? මාව බලන්න මනමාලයෙක් එනවයැ? ඒ ආවත් මට කමක් නෑ. මං අඳින්නේ ගවුමක්"

මම එහෙම කියලා ජනේලෙන් එලිය බලාගෙන උන්නා.

"මොකෝ මෙයා කියන්නේ?" අම්මා කාමරේට ආවේ එහෙම අහගෙන.

"සාරි අඳින්න බෑ කියන්නේ" නැන්දා කිව්වා.

'ඔන්න ඔහේ ඕන එකක් ඇඳගන්න දෙන්න අක්කේ. අර කිව්වත් වගේ මනමාලයා වුණත් ජීවිත කාලෙම සාරියෙන් දකින්නේ නෑනෙ. මොකක් හරි කමක් නෑ හොඳ එකක් ඇඳගෙන ඉක්මණට පහලට එන්න"

අම්මයි නැන්දයි කාමරෙන් පිට වුණා.

"මොන කරුමයක්ද මන්ද?"

මම උවමනාවෙන්ම පුලුවන් තරම් වෙලා අරගෙන, මං ගාව තිබුණ චාම්ම , රෝස පාට මල් වැටුණ සුදු ගවුමක් ඇඳ ගෙන, ඕනවට එපාවට හිස පීර ගත්තා. ඒ එක්කම මට ඇහුණා අපේ ගෙදරට වාහනය වගයක් හරවන සද්දේ. මං හිටියේ මහා උදාසීන මනසකින්. ලඟ තිබුණ රබර් සෙරෙප්පු දෙකත් දා ගෙන මං හෙමිහිට පහලට බැස්සා. සාලෙ මගෑරලා මම හෙමින්ම කුස්සිය දිහාවට ගියා.

"පුංචි නෝනා?" එහේ හිටියේ මල්ලිකා නැන්දා විතරයි. "මේ මොකද මේ හැටි? පන්සල්  යන්න වගේ? මට අඳුනගන්නත් බැරි වුණා. අද අමුත්තෝ වගයකුත් එන එකේ හොඳට ඇඳලා ඉන්න එපායැ. අත, කර සේරමත් පාලුවට ඇරලා. අනේ අපොයි!"

මල්ලිකා නැන්දා කම්පා වෙනවා.

"ඉතිං එයාලා එන්නෙ මාව බලන්න නම්, මං මොකටද ඒකට බාධා කරන්නේ? රත්තර්ං බඩු දා ගත්තම ආපු අය වලලු මාල දිහා මිස මං දිහා බලන්නේ නෑනෙ. අනික ඔය විච්චූරණ ඇඳුම් ඇන්දම මාව හරියට පේන්නෙත් නෑනෙ. අනික නැන්දේ ඔය මොනා කරත් මම මමමනේ"

මම කියද්දි මල්ලිකා නැන්දා බලාගෙන උන්නේ පුදුමෙන්.

"අනේ මන්දා, පුංචි නෝනා එක්ක කතා කරන්න පෙරකදෝරුවෙක් අල්ලන්න වෙනවා"

මම හිනා වුණා.

"මල්ලිකෝ..." මේ වෙලාවේ කුස්සියට එබුණේ අම්මා.

"ආ... මෙයත් මෙතනද? අන්න අරහේ අමුත්තෝ ඇවිත්. නැන්දා ගියා ඔයාව හොයන්න. මල්ලිකෝ ඔය කැවිලි ටික මේසෙට තියන්න ලෑස්ති කරන්න. කෝ මේ බුලත් හෙප්පුව?"

අම්මා හොයද්දි මම කලබල වුණා.

"බුලත් හෙප්පුව මට අරන් යන්නද?"

"නැත්තං මට යැ?" අම්මා බුලත් හෙප්පුව අතට ගන්න ගමන් කිව්වා.

"අනේ මට නම් බෑ. බෑ කිව්වොත් බෑමයි. මම නම් එන්නෙ නෑ ඉස්සරහටැ ඕකත් අරන් නං"

මම කිව්වේ අම්ම්ගෙන් දුරට යන ගමන්.

"ළමයෝ අපට ලැජ්ජා කරන්නද හදන්නේ? අප්පච්චිට කේන්ති යයි"

"අනේ මටැ බෑ අම්මා. මේ ගවුමකුත් ඇඳන්, බුලත් හෙප්පුවක් උස්සන් යන්න. මොන විකාරයක්ද? මට බෑ. මට බෑ" මං කිව්වේ මූණත් නපුරු කරගෙන.

අම්මට හොඳටම තරහ ගිහින් මට ගස්සලා යන්න ගියා.

මට ආපු තරහට ඇඬෙන්නත් ආවා. මල්ලිකා නැන්දා මා දිහා බලාගෙන උන්නේ දුකෙන්.

"මට නෝනා ගැන දුකයි නෝනේ. ඒත් ලොකු නෝනා කියන එක අහලා යන්න ඉස්සරහට. නැත්තම් මෙතන ගිනි විජ්ජුම්බරයක් වෙයි"

ඒ කියපු එක අහලා මට හොඳ අදහසක් පහල වුණා. මට අප්පච්චි කිව්වේ නෑනෙ බුලත් අරන් එන්න ඕන වගක්. ඒහෙම හිතලා මම ආපහු අම්මා එන්න කලින් සාලෙට ගියා උන්නු විදියටම.

අප්පච්චි ආපු කට්ටියත් එක්ක බර කතාවක්. මං එනවා දැකලා අප්ප්චච්චි හැරිලා බැලුවා. අම්මත් එතන හිටියා. මම අම්මා දිහා නොබලා අප්පච්චි ලඟට වුණා. හොඳට ඇඳ ගත්තු මැදි වියේ විතර ගෑනු කෙනෙකුයි, මට වඩා බාලයි කියලා පෙනුන ගෑණු ළමයි දෙන්නෙකුයි ඇරෙන්න ඇවිත් හිටියේ මම අඳුනන ගලබඩ අන්කල්ගේපවුලේ අය විතරයි.

"මේ කොයි දුවද?" අප්පච්චිත් එක්ක කත කරමින් උන්න  උස , මහත, කෝට් එකක් ඇඳගෙන හිටපු පුද්ගලයා ඇහුවා.

"මේ ලොකු දුව. මෙයා තමයි..." අප්පච්චි ඉතිරි ටික කිව්වේ නෑ. අර පුද්ගලයා මා දිහා බලලා ලොකු හිනාවක් පෑවා. මම යන්තම් හිනා වෙලා බිම බලාගත්තා.

"මොකද මේ පුතාලා පරක්කු?"

කට්ටියම හැරිලා එලිය  බලන් ඉන්නවා. ඒ කියන්නේ තාම අදාල පුද්ගලයා ඇවිත් නෑ. 'ආපුදෙන්කෝ!'

"නුවර ඉඳලමද එන්නේ?" අම්මා අහනවා.

"ඔව්. දැන් නම් එන්න වෙලාව....ආ...ඔය කියනකොටම එන්නේ ඒ අය වගේ. ඔව් ඔව්. පුතාලා තමයි"

අම්මා ඉක්මණට දොර ලඟට ගියා. මගේ හදගැස්ම අහේතුකවම වැඩි වෙලා තිබුණා. අප්පච්චි නැගිට්ටා. මම අප්පච්චිට මුවා වෙලා දොර දිහාව බලං උන්නේ කුතුහලෙන්. ඒ ඇතුල් වුණ අය හතරදෙනාගෙන් මම නොදන්න අය හිටියේ එක්කෙනයි. ආපු කට්ටිය සාලෙට ඇවිදගෙන එද්දි මම බලාගෙන හිටියේ ඇස් අදහා ගන්න බැරිව.