විසි හත් වන දිගහැරුම

"හිරු ගැන ආරoචියක් නැද්ද අමා?"

මම ඇහුවේ අපි දවල් කෑම ගන්න අතරේ. හිරුනි අනුරාධ අයියා එක්ක ගිහින් මාසෙකටත් ලං තිබුණා.

"ම්හු. මොනවත් නෑ. ගෙදර අයත් හොයන එක නතර කරලා මම හිතන්නේ"

අමා කිව්වේ කෑම කාලා ඉවර කරන ගමන්.

"පව්, මොනා කරනවද දන්නේ නෑ" මම කණගාටු වුණේ හිරු ඇත්තටම හොඳ මිතුරියක් වෙලා උන්නු නිසා.

"හ්ම්. ඒක තමයි. දැන් ඉතිං වුණ දේ වෙලා ඉවරයි. හිරුට දුක් විඳීන්න සිද්ධ වුණත් ඒක එයාගේ චොයිස් එක නේ. ඒක නෙවෙයි කොහොමද ඔයාගේ අලුත් නෑනා පොඩ්ඩ?"

අමා වෙන කතාවකට මුල පිරුවා.

"හරිම හොඳයි. මේ දවස් වල එයාට ටිකක් අමාරයි. දන්නවනේ වමනෙයි, කලන්තෙයි ඉවරයක් නෑ. පව්. අයියටත් නිවාඩුවක් නෑ. හැමදාම කොහේ හරි යනවා. පුංචම්මා ඉන්න නිසා හොඳයි" මම කිව්වා.

"ක්ලාස් එකත් තව මාසෙකින් ඉවර වෙනවා. ඔයා මොකද කරන්න හදන්නේ?" අමා ඒ පාර ඇහුවා.

"මම ඊලඟ කෝස් එකත් කරනවා. අප්පච්චි නම් කියන්නේ ටෝෆල් කරන්න කියලා. ඒත් මම කැමති නෑ අමා. ඕක කලාම මෙහෙන් යන එක ඉක්මණ් වෙන එකයි වෙන්නේ"

අමා මගේ දිහා බලාගෙන උන්නා.

"අපූව දාලා යන්න බෑ වගේද?"

"බෑ වගේ නෙවෙයි, බෑ තමා"

අමා හිනා වුණා.

"පේමතෝ ජායතී සෝකෝ කියන්නේ ඔය නිසා තමයි"

"බලමුකෝ මෙයා කවුරුහරි හොයා ගත්ත දවසට" මම කිව්වා.

"අපෝ මම නම් බඳින්නේ නෑ" අමා කිව්වා.

"ඔහොම කියන අය තමා ඉස්සෙල්ලම බඳින්නේ" මම අමාට ඔච්චම් කලා.

අමා හිනා වුණා.

"ඒකෙන් වැඩක් නෑ. ඔයා කාලා ඉවර නම් අපි ක්ලාස් එකට යමුද?"

"යමු එහෙනම්. කාලා ඉවරයි"

අපි දෙන්නා මැඩම් එන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දි යන්තම් පංතියට යා ගත්තා.

එදා දවසේ පංතිය පැවැත්වුණේ උදේ වරුවේ විතරයි. ඒ නිසා එකොලහමාර විතර වෙද්දි මමයි, අමායි එලියට බැස්සා ගෙදර යන්න.

"අද අපූර්ව එනවද?" අමා ඇහුවේ අපි දලදා මාලිගාව ලඟට කිට්ටු වෙද්දි.

"ඔව්. පුරුදු තැන ඇති බලාගෙන" මම කිව්වා.

අපි දෙන්නම පිටතින් ඉඳගෙන මාලිගාවට වැඳලා, පාර පැනලා වැව රවුමට ගොඩ වුණා.

"ඔයා හිතනවද අපූර්ව මේ සම්බන්ධේ කරන්නේ ඇත්තටමයි කියලා?" අමා එක පාරටම අහද්දි මගේ හිත නොසන්සුන් වුණා.

"ඇයි ඔයා එහෙම අහන්නේ?"

"නෑ මම නිකං අහන්නේ. ඔයා ගෙදර, අප්පච්චි මේ සේරම අමතක කරලා, අපූර්වට ගොඩාක් ආදරේ කරලා අන්තිමට මොනා හරි වුණොත්?"

අමා ගැන සියුම් නොමනාපයක් ඇති වුණා මගේ හිතේ.

"නෑ. එහෙම වෙන්නේ නෑ. මට අපූර්ව හොඳටම විශ්වාසයි. එයා මට කොච්චර ආදරේද කියලා ඔයා දන්නේ නෑ අමා. එහෙම හිතන්නවත් එපා, ඔයාට පව් පිරෙයි"

මම කිව්වේ ටිකක් විතර ආවේගශීලීව.

"ඉතිං මම දන්නේ නෑනෙ ඇත්තතම එයා ගැන. අපට මිනිස්සු කාලා බලන්න බෑනෙ. පිටින්හොඳ වුණාට, ඇතුලාන්තෙන් නරක අය ඕන තරම් ඉන්නවානේ. ඒකයි මම ඇහුවේ"

"අපූර්ව එහෙම නෑ" මම ඉක්මණට කිව්වා.

"හයියෝ...සොරි සොරි. දැන් තරහා ගන්න එපා" අමා කිව්වාම මගේ හිත යන්තමට හරි ගියා. අමා මේ දේවල් අහන්නේ, කියන්නේ මගේ හොඳට බව මම දැනගෙන උන්නු නිසා.

"අපූර්ව නම් පේන්න නෑ. මම එහෙනම් යනවා මෙත්. දෙන්නම පරිස්සමෙන් යන්න. බායි"

අම්මා මගෙන් සමු ගෙන යන්න ගියා. මම වටපිට බැලුවා.

අපූර්ව පේන්න හිටියේ නැහැ. මම ෆෝන් එක අරන් ඔහුගේ නොම්මරේ එබුවා. ඒත් උත්තරයක් නෑ. කවදාවත් අපූර්ව මෙහෙම කරලා නැති නිසා මගේ හිතේ ඇති වුණේ අනියත බයක්. 'මොකක් වෙලා ඇතිද?'

මම එතන පැයකට වඩා හිටගෙන ඉන්න ඇති. අන්තිමට අපූර්ව මතු වුණා

පාරේ එහා පැත්තෙන්.

"ගොඩක් වෙලා බලාගෙන හිටියද?" පූර්ව ඇහුවේ හති දම දම.

"ටිකක්. ඔයා කොහෙද ගියේ, මේ හතිත් දාගෙන?" මම ඇහුවා.

"පොඩි ගමනක් යන්න වුණා හිතවත් කෙනෙක්ට උදව්වක් කරන්න. ඒකයි පරක්කු වුණේ"

"මට කියන්න බැරි ගමනක්ද?" මම ඇහුවාම අපූර්ව මා දිහා බලලා හිස වැනුවා.

"අනේ පිස්සි. මම ගියේ හොස්පිටල් එකකට, ලෙදෙක් අරන්. හරිද?"

"හරි හරි. එහෙනම් අපි යමුද?" මම ඇහුවා.

"ඔයා අව්වේ ඉඳලා මහන්සි ඇති නේ. අපි මොනා හරි බීලම් යමුද?"

"පරක්කු වෙන්න නම් බෑ අපූර්ව. පුංචම්මා දන්නවා අද ක්ලාස් ඉක්මණට ඉවරවෙන බව"

"අපි ඉක්මණට යමු"

අපි පුරුදු පරිදි ආවේ බේක් හවුස් අවන්හලට.

"දැන් අයියාගේ ප්‍රශ්ණේ විසඳිලාද?" අපූර්ව ඇහුවේ අපි අසුන්ගත්තට පස්සේ.

"තාම කොහෙද? ඒවා ඉවර වෙන ප්‍රශ්ණ නෙවෙයි අපූර්ව"

අපූර්ව කලපනාවකට වැටුණා.

"වෙලාවකට හිතෙනවා මම කලේ වැරැද්දක්දෝ කියලත්. අයියාගේ ප්‍රශ්ණේ මදිවට ඔයා අපේ අනාගතේ ගැනත් හිතලා හිත රිද්ද ගන්න බව මම දන්නවා. සමහරවිට අපි යාළු නොවී හිටියා නං--"

මම අපූර්ව දිහා බැලුවේ ඔහු කියපු දේ අදහා ගන්න බැරිව. ඔහුගේ වදන් හිර වුණා. මගේ ඇස් වලට කඳුලු පිරුණේ ඉබේටම. මම ඔහු දිහා බලාගෙන උන්නේ මූණ නපුරු කරගෙන.

"ඔයාට මාව එපා නම් කෙලින්ම කියන්න අපූර්ව..." මම කිව්වා.

අපූර්ව මගේ දිහා බලා උන්නේ වේදනාව මුසු වුණ පුදුමෙකින්.

"මම එහෙම කිව්වේ නෑනේ. මම කිව්වේ--"

අපූර්ව කියන්න හැදුවත් මම ඔහුට බාධා කලා.

"ඔයා හොඳටම දන්නවා මම සතුටින් ඉන්නේ ඔයා නිසා කියලා"

මගේ කඳුලු තවත් නවත්තගෙන ඉන්න මට බැරි වුණා. අපූර්ව නැගිටලා මගේ අසලම තිබුණ පුටුවට ආවා. මම බිම බලාඅගත්තේ කවුරුවත් දකීවි කියලා මං අඬන බව.

"අනේ අඬන්න එපා ප්ලීස්. මම ඔයාගේ හිත රිද්දන්න හිතලා කිව්වා නෙවෙයි. අනේ මට සමාවෙන්න මෙත්මා. ඔහොම අඬලා මාව පව්කාරයෙක් කරන්න එපා" අපූර්ව මා දිහාට නැමිලා ආයාචනා කලා.

ඒත් මම හිතුවක්කාරකමට ඔහු දිහා නොබලම හිටියා.

"ඔය හැටි නපුරු වෙන්න එපා. මම එහෙම කිව්වේ මම ඔයාව නිරපරාදේ දුක් ගොඩකට ඇදලා දැම්මා කියලා මට හිතුණ නිසයි. නැතුව ඔයාව එපා වෙලා නෙවෙයි. ඔයා වැරදියටයි හිතාගෙන ඉන්නේ..."

ඔහු ආයෙමත් කිව්වාම මම ඔහු දිහා බැලුව යන්තම් හිස උස්සලා.

අපූර්වගේ ඇස් වල තිබ්බ අයාචනාතමක බැල්ම දැක්කාම මට ඔහු ගැන දුක හිතුණා.

"ආයේ වැරදිලාවත් එහෙම කියන්න එපා අපූර්ව" මම හෙමින් කිව්වා.

එතකොටම වගේ අපි අතරට වේටර්වරයෙක් ආවේ ලස්සන කේක් ගෙඩියකුත් අරගෙන. ඔහු ඒක අපි උන්න මේසේ මැදින් තිබ්බාම අපි දෙන්නම පුදුමෙන් මූණෙන් මූණ බලා ගත්තා.

"මම කේක් එකක් ඕර්ඩර් කලේ නෑනෙ"

"මේක එව්වේ සර් ගේ යාළුවෙක්. මෙනි හැපි රිටර්න්ස් ඔෆ් ද ඩේ සර්"

ඔහු කිව්වේ රිබන් පටියක් බැඳපු පිහියකුත් ඒ අසලින් තියන ගමන්. මම උන්නේ හොඳටම පුදුම වෙලා. අපූර්වත් වට පිට බැලුවා. එතකොටම වගේ එතැනට එක පාරටම මහා සෙනග කන්දරාවක් කඩා පාත් වුණා. 'යෂිෂ් පෙරටු කර ගත්ත කොලු රෑනක්?'

"ආ...මස්සිනා තනියෙම සෙලිබ්‍රේට් කරන්න වගේ නේ? සේරම අපිව වට කරගනිද්දි ඔවුන් අතර උන්නු කෙනෙක් ඇහුවා.

"මේ මේ....සත්තු වගේ හැසිරෙන්නේ නැතුව ඔන්න ඔය කොහෙන් කොහෙන් හරි ඉඳගනිල්ලා"

අපූර්ව බලාපොරොත්තු නූණ කරදරයෙන් කලබල වෙලයි උන්නේ. ඒ ගමන සේරම ලඟ පාත තිබ්බ මේස අසලින් වාඩි වුණා. යෂිෂ් එක්ක තව එක්කෙනෙක් අපි උන්නු මේසෙන්ම වාඩි වුණා.

"මදෑ නිදහසේ කතා කරන්න ආවා. උඹලා එක්ක අපායට වත් යන්න බෑනෙ"

අපූර්ව බොරු අමනාපෙකින් යෂිෂ් දිහා බැලුවා, මම හිටියේ කර ගන්න දෙයක් නැතිව.

"ඉක්මණට කේක් එක කපලා අපටත් දීපන්. ඊට පස්සේ දෙන්නා ඕන දෙයක් කර ගන්න එකයි"

මම අපූර්ව දිහා බැලුවා.

"මෙත්මා ආස්ක් හිම් ටු කට් ද කේක්"

"හරි හරි. කපන්නම්. කපන්නම්. හැබැයි ඉතිං මෙතන ඉන්න සෙනග හැටියට පරමාණුවක් තරම් වත් කෑවොත් ඇති"

"මේ උඹ කපනවද, අපි කපන්නද?" වෙන මේසෙක හිටපු කොල්ලෙක් කෑ ගැහුවා.

අපූර්ව පිහිය අතට අරන් කේක් එක කපන්න ලෑස්ති වුණා.

"හැපි බර්ත්ඩේ ටු යූ.."කොල්ලෝ රැලම තාලෙට කියන්න ගත්තා කේක් එක කැපෙද්දි. මං බැලුවේ යෂිෂ් දිහා.

"ගණං ගන්න එපා. අපේ එවුන් හැම එකටම කියන්නේ ඕක තමා"

ඔහු පැහැදිලි කලාම මට හිනා නොවී ඉන්න බැරි වුණා.

"මුලින මෙත්මට..." යෂිෂ් කිව්වාම මට දැනුනේ සියුම් ලැජ්ජාවක්.

"අනේ අනේ යෂිෂ්ට කවන්න. මට එපා"

"එහෙම බෑ. මුලින්ම ඔයාට" අපූර්වත් ඒ අයගේ පැත්තේ.

මට කරන්න දෙයක් තිබුණේ නැහැ. ඒත් පස්සේ මට හිතුණා ඒ කෑල්ල හරි කාපු එකත් ලොකු දෙයක් කියලා. මොකද ඊට පස්සේ තප්පරයක් දෙකක් යද්දි එතන කේක් ගෙඩියක් තිබ්බද කියලවත් හොයා ගන්න ඉඩ නොතියා කොල්ලෝ රෑන ඒකට වග කියලා ඉවරයි. මට මතක් වුණේ අපේ උසස් පෙල පංතිය. අපිත් ඒ කාලේ එහෙමයි. බත් ගෙඩියකට පොර කාලා යන්තම් එක කටක් විතර කාගන්න පුළුවන්.

"එහෙනම් පුතේ අපි යනවා. හෙට මතකයි නේ. කේක් එක අපේ ගානේ. ඩ්‍රින්ක්ස් වලටත් ගෙවලා තියෙන්නේ. හැමදාම ඉතිං ලවර්ස් ලා නේ ට්‍රීට් එක දෙන්නේ. ඔන්න අපි සම්ප්‍රදායෙන් පිට පැනලා උඹලට ට්‍රීට් එකක් දුන්නා. උම්ඹලත් ඉතිං සම්ප්‍රදායෙන් පිට පැනලා නේ ඉන්නේ" යෂිෂ් අන්තිම ටික කිව්වේ අපට ලං වෙලා.

මගේ හිත ටිකක සැලුණා. අපූර්වටත් ඒක තේරෙන්න ඇති.

"ඔන්න ඔන්න ඉතිං ඔය අනවශ්‍ය කතා ඕන නෑනෙ. අනික මේ ලෝකෙ එහෙම කරපු පලවෙනියෝ නීවෙයි නේ අපි. එනිවේ මචං තෑන්ක්ස් අ ලොට්. සී යූ ටුමෝරෝ දෙන්"

අපූර්ව යෂිෂ්ට අතක් දික් කරලා කිව්වා.

"නෝ ප්‍රොබ්ලම් මචං. සෝ ලෝන්ග් දෙන්. බායි මෙත්මා"

සේරම් කට්ටිය අපි උන්නු තැනින් පිට වෙලා ගියාට පස්සේ මට දැනුනේ වැස්සක් වැහැලා පෑව්වා වගේ. මම දිග සුසුමක් හෙලලා අපූර්ව දිහාට හැරුණා.

"අප්පෝ ඇති යන්තම් දස මාර සේනාව ගියා" ඔහුත් කිව්වේ සැනසුම් සුසුමක් හෙලලා.

මම අතේ තිබ්බ ඔරලෝසුවට එබුණා.

"එකහමාරයි අපූර්ව"

"යන්න ඕනද?"

"යන්න එපැයි. නැත්තම් පුංචම්මා බලයි මොකෝ කියලා"

"ෂික්...දෝස් මෝරොන්ස් රුයින්ඩ් මයි ඩේ. ප්ලීස් තව චුට්ටක් ඉමු"

අපූර්ව බැගෑපත් වෙලා ඉල්ලුවා.

"එහෙනම් එකයි හතලිස් පහ වෙනකල් ඉමු. ඊට වඩා නම් තප්පරයක් වත් බෑ හැබැයි"

අපූර්ව මගේ දිහා බලාගෙන උන්නා හිස ඇල කර ගෙන.

"ඔයා මගේ ලඟ ඉද්දි වෙලාව යනවා තේරෙන්නේ නැහැ. ලඟ නැති වෙලාවට වෙලාව යන්නේ හරි හෙමින් කියලා හිතෙනවා. ඔයා හැමදාම මගේ ලඟ ඉන්නවානම් කොච්චර හොඳද?" අපූර්ව කිව්වා.

"හ්ම්. මටත් එහෙම හිතෙනවා හුඟ වෙලාවට"

අපූර්ව මා දිහා බලාගෙන උන්නේ ආදරේ පිටාර ගලන ඇස් දෙකින්. හැමදාම වගේ ඒ බැල්ම දරා ගන්න බැරි තැන මම මේසේ උඩ ඉතිරි වෙලා තිබුණ චෙරි නටුවක් මත ඇස් රැඳෙව්වා.

"දන්නවද, මට පහුගිය දවස් වල බය හිතුණා ඔයා මට කවදාවත් කැමති වෙන්නේ නැති වෙයි කියලා. ඉන් එහාට මොකද කරන්නේ කියලා මට හිතා ගන්න බැරිවයි හිටියේ"

අපූර්ව කියනවා.

"මම අකමැතිම වුණා නම්?" මම ඇහුවා.

"දන්නෑ මම මොනවා කරයිද කියලා. සමහරවිට කාලයක් තනියෙම්ම ඉඳීවි"

"බොරු කියන්න එපා"

මම කිව්වා අඟිලි වලින් මේසය මත ඉරි අඳින ගමන්. ඔහු එක පාරටම මගේ ඇඟිලි ටික අල්ලාගත්තා. මට  ඔහු දිහා බැලුණා.

"මගේ ආදරේ ගැන මම කවදාවත් ඔයාට බොරු කියලත් නෑ, කියන්නෙත් නෑ, බොරුවක් කරන්නෙත් නෑ. ඒක  ඔයා දැන ගන්න ඕන" අපූර්ව කිව්වේ බැරෑරුම්ව.

මම අපූර්වගේ කතා කරන ඇස් වලට එබුණා.

"මට ඔයාව විශ්වාසයි අපූර්ව"

මම හෙමින් කිව්වා ඔහුගේ අත උඩින් මගේ අනික් අත තියන ගමන්.

අපි ටික වෙලාවක් එහෙමම බලාගෙන ඉන්න ඇති.

"අපි යමු" මම ඇහුවේ ඒ ඇස් වලින් මිදෙන ගමන්.

අපූර්වගේ මූණ ඇඹුල් වුණා.

මම හිතුවා ඔය හොඳ දෙයක් කියන්න යන්නෙ කියලා"

මට හිනා පහල වුණා.

"ඉතිං මම නරක දෙයක් කිව්වයැ?"

අපූර්ව මගේ අත මිරිකලා ඔරලෝසුව දිහා බැලුවා.

"වන් ෆිෆ්ටි. එහෙනම් යමු නේද. බස් එකේ තමා යන්න වෙන්නේ"

"ඒකට කමක් නෑ"

"ටොරිංටන් යමු" බේක් හවුස් එකෙන් එලියට බහිද්දි මම අපූර්වට කිව්වා. අපූර්ව හිස වනලා එකඟ වුණේ පොඩි එකෙක් වගේ.

අපූර්ව දිහා බලද්දි මට හිතුනේ අපූර්ව මට වඩා කොච්චර උසද කියලා. අපූර්ව අඩි හයක් විතර උසයි. මම අඩි උස සෙරෙප්පු දාලා හිටි නිසා යන්තම් අපූර්වගේ උරහිස ගාවට හිටියා. මට හිතුණා ඔහුගේ අතේ එල්ලිලා දඟකාරකමක් කරන්න. ඒත් එහෙම කරන්නේ කොහොමද මේ සෙනග ගොඩ මැද?

"කොහෙද අපි ඉඳගන්නේ මංගල පෝරුවෙද?" අපූර්ව බස් එකට නැගලා ඇහුවාම මම උඩ බිම බැලුවා.

"කොහේ?"

"අයියෝ ඔයාගේ සාමාන්‍ය දැනීම...මංගල පෝරුව කියන්නේ බස් එකේ පිටිමපස්සේ සීට් එකේ මුල්ල නේ"

මම හිනාවුණා.

"එහෙම කියන්න එපැයි. අපි කියන්නේ පෙම් මුල්ල කියලා. ඒත් ඔය එක එක මුලු වල වාඩි වෙන්න මට බෑ. මෙහෙන් ඉඳගමු"

අපි මැද හරියේ අසුනකට බර වුණා.

"ඇත්තටම මොකද මේ ගෑනු උදවිය හුඟක් ජනෙල් අයිනම හොයන්නේ බස් වලට නැග්ගාම?" අපූර්ව මගෙන් අහනවා. ඔහුටත් තියෙන්නේ පුදුම ප්‍රශ්ණ.

"ඔය අයිනේ හිටියම කරදරයි නේ. මිනිස්සු ඇඟට එනවයි, හිර කරනවයි"

"ඉතිං අපි හිර වෙන්නේ නැද්ද?"

"ඔයාලා හිර වෙන්නෙ නෑනෙ"

"ඇයි?"

"ගොඩක් ගෑනු අය බලන්නේ කාගෙවත් අඟේ නොගෑවී යන්න. ගොඩක් පිරිමි අය ඇඟට එන්නේ ගෑනු අය හිටියොත් නේ"

අපූර්ව කටත් ඇරගෙන බලාගෙන ඉඳලා හයියෙන්ම වගේ හිනා වුණා.

"ඔයාටත් පේන දේදවල් ඈ? හැමදාම බස් වල ගිය අපි වත් දෙන්නේ නෑ"

"ඔයාලා ඉතිං බස් වල ගියාට හිත තියෙන්නේ වෙන වෙන දිහාවල නේ. ඔවා කොහේ පේන්නද?"

අපෝ අපෝ ඔය ඇති. නැත්තම් ආයෙමත් ඔයා මා එක්ක තරහ වෙලයි නවතින්නේ"

මම මුකුත් නොකියා ජනේලෙන් පිටත බලා ගත්තා.

අපි බස් එකෙන් බැහැලා එද්දි හීනි පොද වැස්සක් වැතෙන්න ගත්තා. මම යි අපූර්වයි කුඩේ දිගඇර ගත්තා.

"මම අද ඔයාව ඇඬෙව්වා නේද?" අපූර්ව ඇහුවා.

"ඒකට කමක් නෑ අපූර්ව.මට ඒක අමතකත් වෙලයි හිටියේ. ඒ නැතත් ඉදිරියට මට කොච්චර අඬන්න වේවිද කියලා කවුද දන්නේ? " මම එහෙම කිව්වේ වැඩිය නොහිතා.

අපූර්ව මගේ බාහුවකින් අල්ලලා නතර කර ගත්තා.

"ඔහොම දෙවල් කියන්න එපා. ඔයා හිතන්නේ මම ඔයාව ආයෙම අඬවයි කියලද?"

"නෑ. එහෙම හිතලා කිව්වා නෙවෙයි. ඒත් අපට හැමදාම මෙහෙම හිනා වෙලාම ඉන්න බෑනෙ"

අපූර්ව මූණ අඳුරු කර ගත්තා. අපි ආයෙමත් යන්න පටන් ගත්තා.

"අනාගතේ ගැන හිතලා දැන්ම හිත කරදර කර ගන්න මම ආස නෑ මෙත්මා. මට ඕන පුළුවන් තරම් කල් ඔයා එක්ක සතුටින් ඉන්න විතරයි. මම අපට එන ප්‍රශ්ණ ගැන නොහිතනවා නෙවෙයි. ඒත් තනියෙම හිතනවා මිස ඔයා එක්ක ඉද්දි ඕවා කතා කරලා අපි සතුටින් ඉන්න කාලේ නාස්ති කර ගන්න මට ලෝබයි" අපූර්ව කිව්වේ හැඟීම්බරව.

මම ඔහු දිහා බැලුවා.

"අපූර්ව හදිසියේ වත් අපට එකතු වෙන්න බැරි වුණත් ඔයා මාව අමතක කරන්නේ නෑ නේද?"

අපූර්ව මගේ දිහා බැලුවේ දුකෙන් වගේ.

'ඇයි ඔහොම අහන්නේ?"

"මට කියන්නකෝ"

"එහෙම වෙන්න නම් එක්කෝ මගේ මතකේ නැති වෙන්න ඕන, නැත්තම් මම මැරෙන්න ඕන"

ඔහු කිව්වාම මට හීල්ලුනා.

"අපූර්ව..."

"ඔයාට හිතාගන්නවත් බැරි තරම් මං ඔයාට ආදරෙයි"

අපූර්ව කිව්වා.

"කොච්චරක්ද?" මම දඟකාර විදියට ඇහුවේ අපූර්ව හිනා ගස්සන්න.

"ග්‍රෑම් වලින්ද, මිලිලීටර් වලින්ද ඕන?" අපූර්ව ඇහුවේ යන්තම් හිනා වෙලා.

"ඔයා ඕන විදියකට කියන්නකෝ"

"ග්‍රෑම් එකයි එහෙනම්" අපූර්ව කිව්වාම මට හිනා ගියා හොඳටෝම.

"අප්පෝ ඒ මදි"

අපූර්ව ආයෙම මාව නතර කර ගත්තා.

"ඔයා මට කොච්චර ආදරේද?" ඔහු මගෙන් ඇහුවා.

"ආත්ම ගානක් කිර කිර මැන මැන හිටියත් ඉවර නොවෙන තරම්" මම ඔහුගේ ඇස් දිහා බලා කිව්වා.

ආයෙමත් අර ආදරනීය බැල්මෙන් ඔහු මගේ දිහා බලාගෙන උන්නා. මම බිම බලා ගත්තා හිනා වෙලා. ඊලඟට ඔහු හෙමිහිට නැවිලා මගේ කම්මුලේ පුංචි හාදුවක් තැවරුවා. මගේ හදවත මොහොතකට නවතීන්න ඇති. හිත ගිනියම් වෙලා උගුර පිච්චිගෙන යන්වා වගේ මට දැනුනා.

"බය වුණාද?" අපූර්ව් නැවිලා අහුවේ රහසින්.

"බය නොවී? කවුරු හරි ආවානං?" මම කිව්වේ ඇස් දෙක ලොකු කරගෙන.

අපූර්ව හිනා වුනා විතරයි.

"වැස්ස තද කරන්න කලින් ගෙදර දුවන්න" ඊට පස්සේ අපූර්ව මට කිව්වා.

"ගිහිං එන්නම් එහෙනං. හෙට එනවා නේද?"

අපූර්ව 'ඔව්' කිව්වේ ඇස් වලින්.

එවෙලේ මට අපූර්ව දාලා යන්න බෑ වගේ හැඟිමක් දැනුනා. මම ගේට්ටුව ලඟට ඇවිත් ආයෙම හැරිලා බැලුවේ ඒකයි. අපූර්ව පොද වැස්සෙම හිට ගෙන බලාගෙන උන්නා. හිත තිබුණේ අමුතු වෙලා. සතුටකට වඩා හිතේ තිබුණේ දුකක්. මෙච්චර දේවල් වලින් පස්සේ අපට අපි නැති වුනොත් මට ඒක කොහොමටවත් දරා ගන්න බැරි වෙයි නේද කියලා මට නිකමට හිතුණා.